Telemedycyna w Polsce i na świecie

Telemedycyna w Europie

Francja, Hiszpania i ex-członek Unii – Wielka Brytania – pozwalają lekarzom wystawiać e-recepty podczas telekonsultacji. W szczególnych przypadkach pacjent może otrzymać lek drogą pocztową. W Holandii elektroniczną receptę mogą otrzymać tylko tacy pacjenci, którzy już osobiście spotkali się z lekarzem wystawiającym receptę. Z tej opcji mogą też skorzystać chorzy, których lekarze posiadają szczegółowy zapis historii ich choroby. Poza receptami, w ramach telemedycyny w krajach Europy Zachodniej, powszechnie dopuszcza się inne formy „leczenia online”. Są to np.: konsultacje telefoniczne lub elektroniczne, telemonitoring, diagnostyka, a także – jak w przypadku Francji – teleekspertyza.

W Niemczech wymagań dotyczących telemedycyny nie reguluje się w jednej konkretnej ustawie, ale w wielu rozproszonych rozporządzeniach i dyrektywach. Zasadnicze aspekty telemedycyny, np. wystawianie recept, refundacja kosztów, etc., są uregulowane między innymi w Federalnej Umowie Ramowej. Tuż przed pandemią, w grudniu 2019 r., weszła w życie niemiecka ustawa o cyfrowej opiece zdrowotnej („DVG”). Wprowadziła ona cyfrowe aplikacje zdrowotne jako nową kategorię świadczeń medycznych. Dzięki temu lekarze mogą je przepisywać. Muszą też być one refundowane przez ustawowych ubezpieczycieli zdrowotnych („SHI”). Aplikacje i nowe technologie telemedyczne wymagają zatwierdzenia przez Niemiecki Federalny Urząd ds. Bezpieczeństwa Informacji („BSI”) lub Towarzystwo Telematyczne („gematik”). Rozwiązania, które są obecnie dopuszczone w Niemczech obejmują m.in.: wizyty audio-wideo online, zdalną diagnostykę i monitorowanie stanu zdrowia przez różnych świadczeniodawców. Co ciekawe, powszechnie używane aplikacje do wideokonferencji (np. Skype czy Zoom) nie są zatwierdzone jako narzędzia do świadczenia usług telemedycznych w Niemczech.

Kraje bez regulacji

Są też kraje, w których telemedycyna nie jest uregulowana – a mimo to funkcjonuje. Bangladesz nie ma przepisów dotyczących telemedycyny, ale rząd zachęca do jej praktykowania. Umożliwiając telekonsultacje, porady medyczne, leczenie i e-recepty za pośrednictwem aplikacji mobilnych i platform internetowych, pozwolił na skorzystanie z usług medycznych wielu osobom, które wcześniej nie miały do nich żadnego dostępu. Na marginesie warto wspomnieć, że w tym kraju – jednym z najbiedniejszych na świecie – wyzwaniem wciąż może być dostęp do urządzeń mobilnych czy internetu.

Meksyk nie ma specjalnych przepisów prawnych dotyczących telemedycyny. Ramy prawne regulujące tradycyjną praktykę medyczną i kodeksy postępowania lekarzy mają zastosowanie do wszystkich usług opieki zdrowotnej. Nadzór sprawuje Federalna Komisja Ochrony przed Ryzykiem Sanitarnym (COFEPRIS) i CENETEC (Centro Nacional de Excelencia Tecnológica en Salud). Wykorzystanie aplikacji zdrowotnych również nie podlega szczegółowym regulacjom w ustawodawstwie meksykańskim. Aplikacje cyfrowe podlegają przepisom dotyczącym wyrobów medycznych i ochrony danych.

W Norwegii czy Irlandii praktyka telemedyczna nie jest specjalnie regulowana. Musi być natomiast zgodna z ogólnymi przepisami dotyczącymi świadczenia usług opieki zdrowotnej. Podobnie w Portugalii – chociaż nie ma konkretnej ustawy i rozporządzenia regulującego kwestie telemedycyny, istnieją odpowiednie zasady dotyczące etycznych aspektów praktyki.

Źródło: materiały prasowe