Ultrasonografia point-of-care u pacjentów w stanach nagłych

Celem oceny USG point-of-care jest podjęcie ukierunkowanych interwencji terapeutycznych lub przeprowadzenie dalszej, pogłębionej diagnostyki nacelowanej na podejrzewaną patologię. Jak wskazują wyniki przeprowadzonych badań, POC USG pozwala bardzo często na uzyskanie nowych informacji o pacjencie, co skutkuje zmianą sposobu postępowania niemal u połowy z badanych.

Istotą diagnostyki point-of-care (POC) jest możliwość szybkiego uzyskania istotnych informacji medycznych dzięki przeprowadzeniu testu diagnostycznego bezpośrednio w miejscu leczenia pacjenta. Podejście takie pozwala na bezzwłoczne podjęcie niezbędnych decyzji terapeutycznych. W odróżnieniu od tego wynik typowego badania dodatkowego (laboratoryjnego lub obrazowego) dostępny jest dla prowadzącego leczenie z opóźnieniem rzędu godzin lub nawet dni, w zależności od rodzaju, miejsca i trybu przeprowadzenia badania. Opóźnienie to wynika z sumy opóźnień powstających na poszczególnych etapach obróbki badania: czasu koniecznego na przekazanie materiału (lub danych) do właściwej pracowni, czasu analizy/interpretacji oraz czasu niezbędnego do zwrotnego przekazania wyniku. Do tego należy dodatkowo doliczyć opóźnienia pomiędzy poszczególnymi etapami. W sytuacjach klinicznych cechujących się dużą dynamiką może to oznaczać, że wynik badania dodatkowego jest nieaktualny już w momencie jego otrzymania, a tym samym przeprowadzone badanie należy uznać za bezwartościowe.

Koncepcja POC ukierunkowana na maksymalne skrócenie czasu pomiędzy zdarzeniem medycznym a uzyskaniem potwierdzającego diagnozę wyniku badania nie jest podejściem nowym. Od wielu lat znajduje ono zastosowanie w odniesieniu do badań analitycznych. W ten sposób wykonywane są między innymi: oznaczenia parametrów wymiany gazowej w oddziałach intensywnej terapii, oznaczenia stężeń jonów lub markerów uszkodzenia serc...