Szpitale post-COVID: projektowanie – modernizacja – budowa

Podsumowanie − główne cechy szpitala post-COVID

Można odnieść wrażenie, że epidemia COVID-19 cofa rozwiązania projektowe szpitali do lat 40., 50. ubiegłego wieku. Co więcej, część zaleceń projektowych z tamtych czasów staje się niezmiernie aktualna, podobnie jak część zleceń Florence Nightingale z czasów wojny krymskiej. Zalecała ona m.in. wietrzenie pomieszczeń, dostęp światła słonecznego i zachowanie co najmniej 6 stóp (ok. 180 cm) odległości między pacjentami (3).

Do niedawna szpitale były niemal całkowicie otwartymi budynkami. Każdy człowiek z ulicy mógł wejść i krążyć po niemal całym szpitalu bez jakiejkolwiek kontroli. Nieliczne części szpitala, takie jak: blok operacyjny, OIT, bloki porodowe, laboratoria itp., miały kontrolę wejścia i ograniczony dostęp osób z zewnątrz. To się obecnie musi zmienić. Kontrola wejścia i co ważniejsze − kontrola ruchu osób wewnątrz szpitala – wydaje się być kluczowym aspektem także kontroli zakażeń.

To, co powinno różnić szpitale XXI wieku od ich poprzedników z połowy XX, to świadome projektowanie szpitala zgodnego z zasadami healing environment, niemniej bez kompromisów związanych z bezpieczeństwem. Jestem głęboko przekonany, że jest to możliwe i poprzez współpracę architektów oraz pracowników szpitali da się osiągnąć cel, jakim jest szpital bezpieczny i przyjazny człowiekowi (nie tylko przyjazny pacjentowi, ale także pracownikom i odwiedzającym).

Na koniec chciałbym przedstawić projekt wykonany we współpracy z firmą Budimex i lekarzami Wojskowego instytutu Medycznego w Warszawie, a szczególne podziękowania za modelową wręcz współpracę na linii lekarz −architekt złożyć doktorowi Jackowi Siewierze − dowódcy misji medycznej w Bergamo i Chicago.