Rola systemów obrazowania we współczesnej medycynie

Mammografia

Badania mammograficzne są szczególnie trudną techniką rentgenodiagnostyczną z wielu powodów. Po pierwsze, obrazowanym obiektem jest pierś, w której należy uwidocznić bardzo małe (rzędu 0,1 mm) detale, często niewiele różniące się właściwościami osłabiania promieniowania X od otaczającego je obszaru. Wymaga to niezwykle wysokiej rozdzielczości układu obrazującego.

Do obrazowania wykorzystywane jest nie widmo ciągłe (jak w klasycznych aparatach RTG), lecz wąskie piki promieniowania charakterystycznego.

Oznacza to, że minimalna zmiana napięcia anodowego powoduje przesunięcie charakterystyki energetycznej na tyle istotne, że większość emitowanych fotonów zmieni energię (wyjdzie poza pik). Spowoduje to utratę wydajności układu rejestracji obrazu równoznaczną ze „zgubieniem” na obrazie detali anatomicznych. Takiego zjawiska nie obserwuje się w konwencjonalnej radiografii, wykorzystującej ciągłe widmo promieniowania X. Efektem jest zafałszowanie wyniku badania, także na obrazie cyfrowym. Wykryć to mogą jedynie testy kontroli jakości.

Minimalne niedokładności ułożenia piersi powodują powstanie na obrazie artefaktów, które mogą przesłonić ważne diagnostycznie detale. Niepoprawne ułożenie piersi może też spowodować pominięcie na obrazie części obiektu, w której właśnie pozostanie nieujawniona patologiczna zmiana.

Istotny jest także problem interpretacji wyniku badania – nie ma wzorca „prawidłowego obrazu piersi”. Kliniczna ocena obserwowanych zmian oparta jest w znacznej mierze na symetrii obrazu obu piersi: „podejrzanie” wyglądający detal występujący w obu piersiach jest uznawany za osobniczą „normę”, natomiast „zmiana” ujawniona tylko w jednej piersi jest trakto...