Oddział intensywnej terapii – inwestycja zaawansowana technologicznie

Strefa pacjenta

Obejmuje obszar bezpośrednio związany z prowadzonym postępowaniem medycznym, w jej skład wchodzą stanowiska pacjentów oraz ich otoczenie. Powierzchnia stanowiska pacjenta determinuje możliwości prowadzenia wobec niego działań terapeutycznych i wpływa na ryzyko powikłań. Polskie przepisy określają minimalną powierzchnię stanowiska intensywnej terapii na 16 m² w sali wielostanowiskowej lub 18 m² w sali jednostanowiskowej (6). W praktyce spełnienie jedynie tych minimalnych wymogów skutkuje zbyt małą powierzchnią strefy pacjenta. Powierzchnia stanowiska intensywnej terapii powinna wynosić 20-25 m². Przyjmuje się, że całkowita powierzchnia OIT powinna stanowić trzykrotność strefy medycznej (7, 8). Jako optymalną wielkość OIT przyjmuje się od 6 do 12 stanowisk. Jeżeli liczba łóżek przekracza 12, zalecane jest podzielenie OIT na osobne części o mniejszej liczbie stanowisk. Zbyt duża liczba stanowisk utrudnia lub uniemożliwia efektywne śledzenie i reagowanie na to, co się dzieje w innych częściach oddziału (9, 10).

Strefa pacjenta może być zorganizowana według jednego z następujących modeli:

• sale wielostanowiskowe,
• boksy, zazwyczaj dwustanowiskowe,
• sale jednostanowiskowe,
• kombinacja powyższych.

Sale wielostanowiskowe pozwalają na umieszczenie większej liczby stanowisk na mniejszej powierzchni, przez co takie rozwiązanie jest chętnie wybierane ze względów ekonomicznych. Układ opierający się na mniejszych boksach niesie korzyści w sferze medycznej. Mniejsze, oddzielone obszary ułatwiają efektywną kontrolę zakażeń poprzez zmniejszenie ryzyka bezpośredniego przeniesienia materiału biologicznego na inne stanowiska. Pozwalają na odizolowanie pacjentów z niebez...