Nowoczesna diagnostyka laboratoryjna sepsy i wstrząsu septycznego

W ostatnich latach opracowano test, na który składają się: indukowane przez wirusy białko gospodarza, związany z czynnikiem martwicy nowotworu ligand indukujący apoptozę (TRAIL), indukowane przez interferon gamma białko – 10 (IP-10) oraz rutynowo oznaczane CRP. Test ten stwarza możliwości różnicowania między etiologią wirusową a bakteryjną. Według autorów jest on bardzo dokładny (czułość na poziomie 93,8%, a specyficzność: 89,8%). Autorzy twierdzą, że test jest bardziej specyficzny niż rutynowe parametry laboratoryjne, dzięki czemu redukuje fałszywie dodatnie i ujemne wyniki, co może w znacznym stopniu zminimalizować zużycie antybiotyków (16). Wyjątkowa dynamika TRAIL w przebiegu indukcji na szeroki zakres wirusów wskazuje na zakażenie o tej etiologii. Biorąc oczywiście pod uwagę, że nie jest to oznaczenie idealne, ponieważ wzrost następuje również w zakażeniu bakteryjnym. Wartości są wielokrotnie mniejsze niż w przypadkach zakażeń wirusowych (16-18). Ograniczenie tego rodzaju badań wynika z braku możliwości ustalenia obiektywnych kryteriów klinicznych rozróżnienia wymienionych etiologii. Wpływ ma również fakt, że tylko około 20% bakterii rośnie na podłożach sztucznych, co znacznie utrudnia oznaczenie czynnika etiologicznego.

Trudności w diagnostyce laboratoryjnej związane są z samymi biomarkerami. Ich wzrost występuje zarówno w stanach fizjologicznych, jak i w patologii. Idealny biomarker powinien być łatwo mierzalny, a jego oznaczenie powtarzalne. Powinien charakteryzować się wysoką czułością i specyficznością w diagnostyce grup zakażeń. Biomarkery obejmują: białka ostrej fazy, cytokiny, chemokiny, struktury molekularne związane z uszkodzeniem (DAMP), markery komórek śródbłonka, markery powierzchniowe, leukocyty, metabolity, jak i zmiany w ekspresji genów. Za ich pomocą można sklasyfikować pewne fenotypy u pacjentów z rozpoznaną sepsą. Mogą być one wykorzystywane w identyfikacji prz...