Przydatność adipokin jako biomarkerów niedokrwiennej dysfunkcji mięśnia sercowego

Rezystyna

Ludzka rezystyna to bogaty w cysteinę polipeptyd o masie cząsteczkowej 12,5 kDa [48], krążący w organizmie w różnych izoformach molekularnych [49], który wykazuje niewielką ekspresję w adipocytach, zaś wyższą – w krążących monocytach i makrofagach [50] i śródbłonku naczyń [51]. Wywiera ona działanie prozapalne za pośrednictwem aktywacji czynnika jądrowego kappa B (NF-κB) i produkcji cytokin (IL-6, IL-1, TNF-α) [52, 53]. Jednocześnie wywiera wpływ na przebudowę naczyń poprzez stymulację angiogenezy [54], zdolność pobudzania proliferacji [55] oraz ekspresję endoteliny-1, VCAM-1 i MCP-1 [56] w komórkach mięśni gładkich naczyń. Rezystyna zmniejsza również wytwarzanie tlenku azotu w komórkach śródbłonka wieńcowego i zwiększa produkcję reaktywnych form tlenu (ROS) [57].

W rezultacie rezystyna stymuluje monocyty, komórki śródbłonka i komórki mięśni gładkich naczyń, tym samym indukując miażdżycę u zwierząt doświadczalnych [58]. Wyniki tych doświadczeń wraz z badaniami klinicznymi wykazującymi powiązanie stężenia rezystyny w osoczu z otyłością [59, 60], zespołem metabolicznym [61] i chorobą niedokrwienną serca [62, 63], sugerują, że rezystyna może odgrywać rolę w interakcjach między insulinoopornością, zapaleniem i miażdżycą [59, 60]. Kilka badań wykazało, że warianty genu rezystyny i brak równowagi między nimi wpływają na parametry metaboliczne i ryzyko sercowo-naczyniowe [64, 65]. Pacjenci z allelem 420C/G wykazywali wyższe stężenia rezystyny w osoczu [66, 67], wyższą glikemię po urodzeniu [68], wysokie stężenia HbA1c [69] i zwiększone ryzyko cukrzycy typu 2 [65], a ponadto także zwiększony poziom trójglicerydów, większą częstość występowania zespołu metabolicznego i otyłości [61]. Zarówno u kobiet, jak i&n...