Rola immunoglobuliny E w kreowaniu reakcji autoimmunologicznych

Jednostki chorobowe z potwierdzonym udziałem autoreaktywnych IgE

Atopowe zapalenie skóry (AZS)

Jeszcze kilkadziesiąt lat przed odkryciem IgE stwierdzono, że ekstrakt z łupieżu ludzkiego może wywoływać natychmiastowe reakcje skórne u pacjentów z ciężką atopią i że tę wrażliwość skóry można pasywnie przenosić za pomocą surowicy [12-17]. Wiele lat później analiza obecności przeciwciał IgE w surowicy pacjentów z różnymi objawami atopii i innymi zaburzeniami autoimmunologicznymi wykazała, że reaktywność IgE wobec różnych autoantygenów występowała najczęściej u pacjentów z atopowym zapaleniem skóry [18]. Wykazano także, że autoreaktywne IgE szczególnie często występowały u pacjentów z ciężkim przebiegiem AZS [19-21] i są głównie skierowane przeciwko keratynocytom [22] i szerokiej gamie autoantygenów [23] np. dysmutazy ponadtlenkowej manganu [20], tioredoksyny [24], DFS70/LEDGF [43] i Homs 1-5 [25, 26]. Co ciekawe, zjawisko to zaobserwowano już u niemowląt poniżej 1. roku życia, gdzie 15% dzieci z AZS miało obecne autoreaktywne IgE i gdy osiągały wiek 2-13 lat AZS miało u nich przebieg od umiarkowanego do ciężkiego, ponadto stężenie IgE całkowitego w tej grupie było bardzo wysokie, ok. 1000 IU/mL [27].

Toczeń rumieniowaty układowy (SLE)

W toczniu rumieniowatym układowym opisano częste występowanie kilku autoantygenów dla IgE [28, 29]. W badaniu 92 pacjentów z SLE [30] 29 (32%) miało przeciwciała przeciwjądrowe IgE. Natomiast nie znaleziono takich przeciwciał w grupie kontrolnej. Analiza częściowa autoprzeciwciał IgE u 29 pacjentów dodatnich wykazała reakcje z nukleosomami (79,3%), dwuniciowym DNA (dsDNA) (48,3%), SS-A/Ro (48,3%), SS-B/La (18,7%), Sm (48,3%) i RNP (62,1%). W wieloośrodkowym badaniu z udział...