Diagnostyka, leczenie i monitorowanie ciężkich zakażeń w OIT

Bardzo pomocnym elementem jest diagnostyka obrazowa. Wykorzystanie aparatów ultrasonograficznych, rentgenowskich, tomografii komputerowej oraz rezonansu magnetycznego pozwala czasami w bardzo trudnych warunkach potwierdzić diagnozę i znaleźć źródło zakażenia.
Jednym z bardzo poważnych problemów współczesnej medycyny są ciężkie zakażenia. Są one bardzo charakterystyczne dla miejsca występowania, ale w większości przypadków nie mają charakterystycznego obrazu klinicznego. Obraz kliniczny uwarunkowany jest przede wszystkim rodzajem czynnika etiologicznego oraz masywnością zakażenia. Rozwój infekcji zależy w dużym stopniu od sprawności układu immunologicznego pacjenta. Choroby nowotworowe, niedożywienie, choroby autoimmunologiczne, cukrzyca lub stan po przeszczepieniu narządów należą do pierwszorzędnych czynników ryzyka wystąpienia zakażenia. Do czynników ryzyka, obecnie coraz bardziej docenianych, należą często stosowane inwazyjna diagnostyka i inwazyjne leczenie. Bardzo istotnymi elementami są warunki lokalowe, sprzętowe oraz liczba personelu opiekującego się pacjentem. Niezależnie od rodzaju interwencji, czas od chwili rozpoznania zakażenia do włączenia leczenia ma kluczowe znaczenie w dalszej skutecznej terapii. Te najcięższe zakażenia są leczone przede wszystkim w oddziałach intensywnej terapii.
Diagnostyka laboratoryjna, mikrobiologiczna i obrazowa
Do podstawowych badań laboratoryjnych wykonywanych przy podejrzeniu zakażenia należy liczba krwinek białych ze wzorem odsetkowym, poziom białka C-reaktywnego, stężenie prokalcytoniny oraz poziom mleczanów. Niestety nie w każdym przypadku dochodzi do podwyższenia wymienionych parametrów. Mogą ulec podwyższeniu wszystkie albo tylko niektóre z nich. Morfologia z liczbą krwinek białych należy do podstawowych badań laboratoryjnych. [...]