Powrót do przeszłości

W tegorocznym cofnięciu czasu z godziny 3 na 2 miałem do rozwiązania inny, tym razem pilny, bo „przyżyciowy” problem. Wyjazd do pacjenta o godz. 2:30 czasu letniego zakończył się powrotem do bazy o 2:30 czasu zimowego…

Coroczne letnio-zimowe cofanie zegarów skutkuje w ratownictwie medycznym dodatkowymi, nikomu niepotrzebnymi problemami dokumentacyjnymi, a czasami wręcz niebezpiecznymi dla zdrowia sytuacjami. Rok temu opisywałem problem z zarejestrowaniem w systemie informatycznym zgonu, który stwierdziłem o godz. 2:15 jako efekt „późniejszego” ustania pracy serca o godz. 2:55. Niemożliwe? Ależ tak, jeden raz w każdym roku jest to możliwe i akurat mnie się to przytrafiło. W tegorocznym cofnięciu czasu z godziny 3 na 2 miałem do rozwiązania inny, tym razem pilny, bo „przyżyciowy” problem. Wyjazd do pacjenta o godz. 2:30 czasu letniego zakończył się powrotem do bazy o 2:30 czasu zimowego… no i program w kompie ratowniczym odmówił zakończenia czynności informatycznych, co w kolejnym etapie pozwoliłoby wcisnąć zakładkę „gotowy w bazie” i przyjąć kolejne, jak się okazało pilne, tj. w kodzie „1”, zlecenie wyjazdu na tzw. „kogutach” i z „wyjcem”. A tu klops. System informatyczny (a w zasadzie jego twórca) nie jest głupi i wie, że nie można wyjechać, udzielić pomocy i wrócić w przedziale czasowym od 2:30 do tejże samej 2:30, czyli „w żadnym czasie”. Centrum Powiadamiania Ratunkowego, czyli tzw. CPR, dzwoni i żąda szybkiego odblokowania karetkowego kompa… niestety, okazuje się, że karetkowy program informatyczny ma to głęboko w miejscu, gdzie kończą się plecy.

Zabieram się więc szybko do dopasowania „siedmiu” czasów: przyjęcia wezwania, wyjazdu, dojazdu do miejsca zdarzenia, przewiezienia do szpitala, przekazania pacjenta, powrotu do bazy i gotowości w bazie do czasu letniego. Tu wyjaśnię, że parę miesięcy temu „ktoś” chytrze utrudnił to zadanie, wprowadzając do programu obowiązek każdorazowego potwierdzenia każdej poprawki czasowej loginem i hasłem dyżuranta oraz tekstowym jej uzasadnieniem, czyli siedem razy musiałem się wlogowywać, hasłować i wpisywać przyczynę poprawki, czyli w tym wypadku wpisywałem krótko „zmiana czasu”, choć czasem, jak wychodzę z nerw, to piszę: „błąd systemu”, „wypalenie zawodowe” albo „coś tam coś tam” innego.

Po naniesieniu poprawek z podobnymi do rzeczywistych interwałami czasowymi kliknąłem ostatni „enter”… i co? I dalej nic! Pojawił się za to komunikat, że „czas pierwszej oceny natężenia bólu nie może być późniejszy niż czas ponownej oceny bólu”. Bo musicie wiedzieć, że inny, a może ten sam ktoś, nieco wcześniej zaprogramował w którejś kolejnej aktualizacji „usprawnienie” programu, który wymusza dwukrotne opisywanie natężenia bólu: tj. w trakcie badania i po udzieleniu pomocy medycznej, co potem automatycznie „wpisuje się samo” tekstem w stosowny kwadracik karty informacyjnej. Jak bólów nie ma, to też trzeba to dwa razy wpisać i też się to „samoistnie” wdrukuje, zajmując cenne miejsce w kwadraciku opisu badania przedmiotowego. Czyli do poprzednich siedmiu dodajemy kolejne dwie poprawki czasowe „bólowe”, na szczęście, póki co, bez konieczności logowania i hasłowania.

OK… zrobiłem co trzeba, czyli dziewięć poprawek czasowych naniosłem do karty. Ale znowu klops − program dalej odmawia zamknięcia zlecenia. Zacząłem podejrzewać, po porównaniu zegara kompowego z czasem z mojej komórki, że problem tkwi we wpisie ostatnich na liście „letnich” czasów powrotu i gotowości w bazie, one jeszcze wg kompa nie nastąpiły, bo czas zimowy, znaczy już od prawie godziny obowiązujący, dopiero za dwie minuty je dogoni. No, a tu czeka gdzieś w eterze na przyjęcie kolejne zlecenie wyjazdu. Postanowiłem radykalnie i szybko wpisać wszystkie ww. siedem czasów plus dwa „bólowe” w najkrótszych możliwych odstępach rozpoznawanych przez zegar kompa, czyli… sekundowych: przyjęcie wezwania o godz. 02:30:00, wyjazd o 02:30:01, przybycie na miejsce 02:30:02, ocena bólu 02:30:03 itd., aż do powrotu do bazy i gotowości do kolejnego wyjazdu o godz. 02:30:09. I sukces: program zaaprobował ten 9-sekundowy wyjazd i za kolejną sekundę rozdzwonił się sygnalizowanym telefonicznie przez CPR kolejnym zleceniem wyjazdu przyjętym o godzinie: 02:30:10. Uff, można wreszcie jechać i wiadomo dokładnie, gdzie, kogo i jak ratować, bo karty wyjazdowe, tzw. KMCR i KZW, dotarły wreszcie drogą powietrzną do kompa ratowniczego. Ale to nie koniec medycznych, a w zasadzie pracowniczych problemów z letnio-zimową lub zimowo-letnią zmianą czasu.

Wszyscy pełnodobowi lub nocni pracownicy etatowi dostają wynagrodzenie ryczałtem, więc im odfajkowuje się po prostu w liście obecności pracę np. od 19 do 7 lub od 7 do 7, choćby nawet było to tego jednego dnia w roku 13 h lub 25 h pracy (czyli niezgodnie z kp), a niezgodnie z przepisami 12 h lub 24 h. Być może inspekcja pracy, gdyby miała tzw. „jaja”, miałaby do tego jakieś „ale”, ale nie słyszałem do tej pory, żeby miała. Tacy jak ja, „medycy-kontraktowcy”, dyżury w czasowym przesileniu zimowo-letnim-zimowym sprawozdają do zapłaty na szczęście godzinowo. I tak dyżur 24-godzinny w dniu zmiany czasu z zimowego na letni sprawozdałem pół roku temu w fakturze jako 23-godzinny, a ostatni dyżur 24-godzinny (30/31.10.2021 r.) sprawozdam jako dyżur 25-godzinny, dzieląc go w fakturze na dwie połówki: „letnia” od 7:00 do 3:00 i „zimowa” od 2:00 do 7:00. I apeluję do polityków „od zmiany czasu” w imieniu zabytkowych zegarów słonecznych i naszych osobistych zegarów biologicznych − dajcie już spokój z tym bezsensem utrudniającym nam dwa razy w roku życie, pracę i wysypianie się w stałych, zakodowanych przez tysiąclecia w genach godzinach nocnych. Pociągi też będą wdzięczne.

Czytaj też: Prof. Adam Witkowski: Priorytetem jest nadrobienie zaległości w zabiegach planowych