Mamy ambicję, żeby być najlepszym szpitalem w Polsce

Rozmowa z Marcinem Jędrychowskim, dyrektorem Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie

Marta Rokita: W  jaki sposób inwestycja związana z  budową nowej siedziby Szpitala Uniwersyteckiego wpływa na  obecne funkcjonowanie szpitala?

Marcin Jędrychowski: Z  pewnością ma  ona duży wpływ na  bieżące funkcjonowanie szpitala. I  co  muszę z  przykrością dodać – w  większości negatywny. Realizacja tak dużego procesu inwestycyjnego stanowi istotne obciążenie, i  bynajmniej nie chodzi mi  tu  wyłącznie o  obciążenie finansowe, bo  to  jest oczywiste. Głównie mam na  myśli obciążenie zespołu ludzkiego. Lata szukania oszczędności w  bieżącym funkcjonowaniu szpitali, w  tym Szpitala Uniwersyteckiego w  Krakowie, zmusiły dyrekcję do  znacznego ograniczenia zasobów kadrowych administracji, i  w  tym momencie to  właśnie jest największym problemem. Mimo iż  szpital przygotowywał się do  realizacji inwestycji od  kilku lat, nie udało się do  końca zbudować zespołu, który w  chwili obecnej byłby w  stanie w  pełni podołać bieżącej pracy oraz dodatkowym zadaniom wynikającym z  realizacji inwestycji. Stąd też, mimo zatrudnienia wielu dodatkowych specjalistów, działy kompetencyjne, takie jak: dział aparatury medycznej, zamówień publicznych czy prawny, mają poważny problem z  funkcjonowaniem.

Problem zrobił się jeszcze większy, gdy Urząd Zamówień Publicznych nie zgodził się na  wnioskowaną przez szpital procedurę zakupu części sprzętu w  ramach „wolnej ręki”. W  efekcie tej negatywnej decyzji zamiast jednego dużego postępowania przetargowego szpital został zmuszony do  uruchomienia trybu awaryjnego w  postaci kilkunastu mniejszych postępowań. A  to  jedynie pogłębiło problem, o  jakim mówiłem. 

Paulina Prencel: Czy właśnie sprostanie tym problemom stanowi największe wyzwanie?

Najistotniejszym wyzwaniem przy realizacji tak dużej inwestycji jest kwestia współpracy z  generalnym wykonawcą oraz, co  ma  miejsce w  naszym przypadku, kwestia tzw. dostaw inwestorskich. Najlepszym z  perspektywy czasu rozwiązaniem zdecydowanie wydaje się to, w  którym otrzymujemy szpital gotowy, „pod klucz”, bo  wtedy kwestia odpowiedzialności za  realizację inwestycji spoczywa na  generalnym wykonawcy i  to  on  jest odpowiedzialny za  zaadresowanie wszelkich ryzyk związanych z  tym procesem. Z  kolei nasz model, w  którym musieliśmy się zdecydować na  podział procesu inwestycyjnego i  wzięcie na  siebie części wyposażenia szpitala, jest moim zdaniem najgorszym rozwiązaniem. Przede wszystkim z  uwagi na  niezwykle trudny sposób organizacji takiego przedsięwzięcia, np. podział ryzyk i  zakresu odpowiedzialności. Co  rusz okazuje się, że  w  pewnych kwestiach generalny wykonawca zdecydował się na  zastosowanie rozwiązania, którego konsekwencje musimy ponieść my.

Czytaj także: Logistyka szpitalna