Zakażenia szpitalne w ujęciu prawnym

Niezwykle istotnym elementem rozwoju zakażenia szpitalnego jest jego źródło, które ze względu na pochodzenie może zostać sklasyfikowane jako źródło endogenne lub egzogenne. Nie mniejsze znaczenie przypisywane jest interakcjom pomiędzy źródłem zakażenia, pacjentem a łańcuchem transmisji zakażenia. Fizjologiczną florę bakteryjną człowieka stanowi około 1014 bakterii, przy czym na samej skórze znajduje się ich około 1012. Jak wskazują specjaliści, nienaruszona skóra stanowi dla organizmu bardzo istotną tarczę ochronną, wykazującą działanie protekcyjne nie tylko wobec bakterii, ale również wobec grzybów, pierwotniaków oraz wirusów kolonizujących w sposób stały lub czasowy powierzchnię ludzkiego organizmu (4).

Aby doszło do rozwoju zakażenia szpitalnego, niezbędne jest równoczesne występowanie trzech powiązanych ze sobą determinantów: źródła zakażenia, podatności pacjenta lub pracownika na zakażenia oraz łańcucha transmisji. Do zakażenia szpitalnego może dojść wskutek zadziałania źródła zakażenia endogennego, czyli drobnoustrojów wchodzących w skład flory naturalnej lub zadziałania źródła zakażenia egzogennego, czyli drobnoustrojów pochodzących z zewnątrz (ze  środowiska nieożywionego – woda, pokarm, powietrze lub ożywionego – inny chory lub nosiciel). Podatność na zakażenie stanowi zazwyczaj konsekwencję skuteczności działania mechanizmów obronnych organizmu oraz obecności i  działania czynników jatrogennych, w tym również niekorzystne działanie stresu. Nie bez znaczenia w tym kontekście jest również łańcuch transmisji, będący sposobem przenoszenia się zakażenia na  drodze powietrzno-kropelkowej, kropelkowej, pokarmowej lub poprzez krew i  wydzieliny pacjenta. Drogą powietrzno-kropelkową może dojść do  zakażenia wskutek wdychania powietrza z  rozproszonymi cząsteczkami zawierającymi drobnoustroje. Drogą pokarmową dochodzi do zakażenia...