Zadłużenie szpitali – pomysłów na rozwiązanie problemu ciągle brak

Finanse – pozornie jest lepiej, ale…

W odniesieniu do finansów tylko pozornie jest nieco lepiej. Wprawdzie na przestrzeni ostatnich 15 lat zobowiązania wymagalne publicznych placówek ochrony zdrowia spadły prawie o połowę – z 3,2 mld zł w na koniec 2002 r. do 1,7 mld zł w I kw. br. – to, w analogicznym okresie, suma zobowiązań ogółem wzrosła w skali absolutnie porównywalnej, o blisko 40% – z 7,5 mld zł w roku 2003 do 11,2 mld zł w roku bieżącym.
Wydaje się, że z tych faktów można wysnuć, poza wieloma innymi, przynajmniej dwie oczywiste konstatacje.

Po pierwsze, kompletnie nie radzimy sobie, mimo licznych prób, z problemem zadłużania się placówek ochrony zdrowia.

Po drugie, system, na ile może, próbuje bronić się przed skutkami rosnącego zadłużenia, głównie w drodze wykorzystywania dostępnych instrumentów finansowych, np. jego konwersji, zmiany struktury czasowej zobowiązań itp. Nie zmniejsza to, jak widać, samego wolumenu zadłużenia, ale przynajmniej minimalizuje bieżące konsekwencje związane z kosztami obsługi długu dla placówek.

Dług jest i pozostanie?

W tych okolicznościach, biorąc pod uwagę doświadczenia historyczne, przedstawienie propozycji rozwiązania problemu zadłużenia systemu, u progu jego zmiany, nie powinno być niczym zaskakującym. Więcej, mogłoby być istotną składową pakietu nowych rozwiązań. Nic takiego nie zostało zaproponowane. Trudno bowiem uznać za taki instrument zapowiedź wzrostu nakładów na ochronę zdrowia do 6% PKB w 2025 r. Najprawdopodobniej do tego czasu, pomijając już kwestię realności i adekw...