Wymarzony zakład radiologii i diagnostyki obrazowej według inżyniera klinicznego

Ucyfrowienie urządzeń analogowych

W  analogowych aparatach RTG obraz powstaje na  detektorze, w  tym przypadku błonie rentgenowskiej. Wadą tego typu detektorów jest konieczność przeprowadzania obróbki fotochemicznej, która składa się z:  wywoływania, utrwalania, płukania i  suszenia filmu. Czynności te  wymagają zastosowania wywoływarek filmów, a  do  tego niezbędna jest odpowiednia infrastruktura. Obecnie zakłady diagnostyki obrazowej wyposażane są  w  systemy cyfrowe. Obraz wytworzony na  błonie nie może zostać zmieniony. Obraz wygenerowany cyfrowo można powiększyć, zmienić jego kontrast i  zaczernienie. Na  stacji można zrobić niezbędne pomiary, wybrać obszar zainteresowania i  przeprowadzić jego szczegółową diagnostykę. Kiedy danej jednostki nie stać na  system cyfrowy, dosyć często przeprowadza się ucyfrowienie posiadanych aparatów analogowych. W  tym przypadku ucyfrowienie może być pośrednie bądź bezpośrednie. Pośrednie ucyfrowienie to  kasety CR  wraz ze  skanerami, rozwiązanie to  ma  wadę w  zakresie momentu odczytu wykonanego obrazu. Na  przykład technik wykonujący diagnostykę nie widzi od  razu gotowego obrazu, lecz najpierw musi użyć skanera do  kaset CR, aby pobrać go  na  stację akwizycyjną. Nie ma  więc możliwości podglądu poprawności wykonanej ekspozycji. Końcowy obraz jest cyfrowy, lecz nie ma  możliwości oceny wykonanego zdjęcia zaraz po  jego ekspozycji. Wada ta  nie występuje w  przypadku zastosowania detektorów DR. Ucyfrowienie aparatu przy użyciu detektora cyfrowego umożliwia otrzymanie pełnowartościowego cyfrowego obrazu. Technik po  wykonaniu ekspozycji po  kilku sekundach otrzymuje gotowy obraz widoczny na  stacji akwizycyjnej.