Zastosowanie technik małoinwazyjnych w chirurgii

Chirurgia laparoskopowa

Historia laparoskopii ma  swoje początki w  1901 roku, kiedy w  Sztokholmie Hans Christian Jacobaeus wykonał pierwszą w  historii laparoskopię diagnostyczną z  wykorzystaniem prostego cystoskopu. Szwedzki pionier chirurgii torakoskopowej i  laparoskopowej bazował na  eksperymentach zwierzęcych niemieckiego chirurga Georga Kellinga (1). Mimo tego musiało upłynąć ponad 50  lat, by chirurgia laparoskopowa odnalazła zastosowanie w praktyce klinicznej, co  miało miejsce w  latach 60. i 70. ubiegłego wieku. Jednak dopiero gdy w 1986 roku wynaleziono procesor komputerowy pozwalający na  powiększenie obrazu i  przedstawienie go  na ekranie telewizyjnym, zyskała ona stałe miejsce w chirurgii ogólnej.

Wraz z  upływem czasu i  udoskonaleniami technologicznymi metody laparoskopowe stały się nieodłączną częścią codziennej praktyki klinicznej w  wielu dziedzinach zabiegowych, takich jak: chirurgia ogólna czy onkologiczna, torakochirurgia, ginekologia i  urologia.

Chirurgia laparoskopowa jest właściwie określeniem dostępu wymaganego do  wykonania zabiegu chirurgicznego, którego przeciwieństwem jest chirurgia klasyczna (tj. dostęp otwarty). Dostęp laparoskopowy polega na  wprowadzeniu trokaru (jest to  rodzaj prowadnika), przez który do  okolicy operowanej wprowadza się kamerę wideo. Następnie wprowadzane są  kolejne trokary, w  których znajdą się narzędzia laparoskopowe, takie jak: preparatory, imadła, nożyczki, graspery czy staplery.

Od  czasu wprowadzenia dostępu laparoskopowego stał się on  przedmiotem zainteresowania nie tylko klinicystów, ale również naukowców i  pacjentów. Chi...