Pracownia badań endoskopowych – dostępne metody diagnostyki i leczenia

Techniki bronchoskopowe

Bronchofiberoskopia, a coraz częściej wideobronchoskopia (videobronchofiberoscopy – VBF) stała się od lat 80. XX wieku niezastąpionym narzędziem w diagnostyce chorób płuc ze względu na swoją dużą skuteczność, małą inwazyjność, bezpieczeństwo, a także łatwość opanowania samej techniki oraz coraz większą dostępność sprzętu endoskopowego. Może być wykonywana także u chorych zaintubowanych lub z tracheostomią, z ciężką niewydolnością oddechową, w tym wentylowanych mechanicznie. Do wykonania VBF skłaniają zarówno wskazania oparte na obrazie klinicznym i/lub radiologicznym, jak i terapeutyczne. Do najczęstszych wskazań klinicznych należą: krwioplucie, duszność, przewlekły kaszel, które mogą być objawami zarówno raka płuc, jak i innych chorób płuc o etiologii zapalnej. Podczas VBF rutynowo pobieramy materiał do badań mikrobiologicznych w kierunku bakteriologicznym (także w kierunku gruźlicy, Chlamydia, Mycoplasma pneumoniae czy Pneumocystis jejuveci), mykologicznym i cytologicznym. Przy podejrzeniu i różnicowaniu śródmiąższowych chorób płuc, tj.: sarkoidoza, zewnątrzpochodne alergiczne zapalenie płuc, samoistne włóknienia płuc, wykonywane jest płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (ang. broncho-alveolar la- vage – BAL) wybranego fragmentu płuca (najczęściej płata środkowego).

Do najczęstszych wskazań radiologicznych wykonania VBF zalicza się: tzw. cień okrągły, niedodmę, poszerzenie śródpiersia, które nasuwają podejrzenie raka płuca. Podczas VBF można pobrać wycinki ze ściany oskrzela bądź guza wewnątrzoskrzelowego metodą biopsji szczypcowej bądź szczoteczkowej, a także kriobiopsji. Konwencjonalne biopsje przezoskrzelowe igłowe (ang. TBNA – transbronchial needle aspiration) znajdują nadal zastosowanie w diagnostyce zmian obwodowych i przywnękowych płuca, nie...