Ochrona zdrowia w Holandii – wzór dla polskiego systemu?

Fundamenty zmian 

Holenderski system opieki zdrowotnej opiera się na  czterech fundamentach w  postaci ustaw: o  ubezpieczeniach społecznych (Zorgverzekeringswet), opiece długoterminowej (Wet langdurige zorg), opiece społecznej (Wet maatschappelijke ondersteuning) i  ochronie zdrowia młodzieży (Jeugdwet) (2). Założeniem jest stała modyfikacja systemu wraz ze  zmieniającymi się potrzebami społeczeństwa. Dotyczy to  głównie problemu przemian demograficznych. Ostatnie zmiany ustawowe miały miejsce w  2015 r.   Wymienione wyżej ustawy w  zasadzie „konsumują” zdecydowaną większość potrzeb zdrowotnych obywateli, zarówno jeśli chodzi o  spektrum usług medycznych, jak i  czasookres ich udzielania. Wszyscy ubezpieczeni, w  zależności od  wieku bądź rodzaju schorzenia, w  określonej sytuacji znajdują się „pod opieką” jednej z  wymienionych regulacji.

Każdy obywatel i  rezydent Holandii musi w  związku z  tym posiadać obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne, zawarte w  jednym z  kilkudziesięciu (w  2015 r.  było ich 24) prywatnych zakładów (funduszy) ubezpieczeniowych. Realizację tego obowiązku administracyjnie nadzoruje państwo. Żaden ubezpieczony nie może być wykluczony przez potencjalnego ubezpieczyciela z  powodu np. wieku czy stanu swojego zdrowia. Nie ma  zatem sytuacji, w  której firmy ubezpieczeniowe wybierają sobie klientów pod kątem ich opłacalności, wyłącznie np. młodych i  zdrowych. Taki stan rzeczy może oczywiście prowadzić do  strat ubezpieczycieli, z  którymi umowy zawrze relatywnie duża liczba osób starszych, obarczonych różnymi chorobami. Tu  objawia się rola państwa jako regulatora rynku. Za  pośrednictwem specjalnych funduszy państwo wyrównuje ubezpieczycielom t...