Nowe technologie w chorobie Parkinsona – wyzwania organizacyjne i finansowanie

Choroba Parkinsona (PD – ang. Parkinson’s Disease) to zwyrodnieniowa choroba układu nerwowego, zaklasyfikowana w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10) pod kodem G20. Za obserwowalne objawy PD odpowiedzialne są patofizjologiczne procesy układu dopaminergicznego, noradrenergicznego, cholinergicznego oraz glutaminergicznego. Bezpośrednią przyczyną symptomów chorobowych są zmiany w istocie czarnej mózgu – obumieranie jej komórek. Istotą choroby są zmiany w produkcji dopaminy – neuroprzekaźnika, odpowiedzialnego za przekaźnictwo nerwowe w synapsach podczas wykonywania ruchów planowanych. Objawy PD ujawniają się, kiedy dojdzie do śmierci 70-80% komórek istoty czarnej oraz znacznego obniżenia poziomu dopaminy.

Na podstawie praktyki klinicznej wyróżnione zostały trzy główne formy PD obserwowane u pacjentów – drżenna, bradykinetyczna oraz mieszana. Forma drżenna choroby charakteryzuje się w największym stopniu drżeniem spoczynkowym i kinetycznym, kiedy w formie bradykinetycznej dominujące objawy stanowią dyskinezy oraz spowolnienie ruchowe. Forma mieszana obejmuje obie grupy objawów. Odrębną grupę objawów stanowią objawy poprzedzające diagnozę, będące najczęściej przyczyną rozpoczęcia procesu diagnostycznego – objawy prodromalne. Co istotne, do objawów prodromalnych choroby zalicza się nie tylko objawy związane ze sprawnością fizyczną pacjenta – parestezje kończyn – ale także zaburzenia w funkcjach niemotorycznych – zaburzenia węchu, depresję, sztywność osobowości, problem z wydalaniem czy objawy ze strony układu węchowego.

Szacuje się, że w Polsce na PD choruje do 80 000 osób, z czego rozpowszechnienie choroby w&nbs...