Współpraca między szpitalnym oddziałem ratunkowym a blokiem operacyjnym

Kursy European Trauma Course (ETC) i Advance Trauma Life Support (ATLS) rekomendują tworzenie tzw. trauma teamu, czyli zespołu urazowego (ZU). W skład ZU, zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia, wchodzą lekarz specjalista medycyny ratunkowej, specjalista anestezjolog i specjalista chirurg (4). Pozwala to już na etapie SOR-u podejmować decyzje dotyczące diagnostyki i leczenia, w tym operacyjnego. Zespoły urazowe dedykowane są centrom urazowym. Nie ma takiego wymogu w pozostałych SOR-ach. Może to być jedynie dobra praktyka, ale wymaga współpracy między różnymi oddziałami. W codziennej pracy często występuje konflikt między tzw. „chirurgią planową” a „chirurgią ostrą”. Szkolenia rezydentów chirurgii ogólnej odbywają się w przeważającej części w ramach chirurgii planowej. Powoduje to trudności w podejmowaniu działań związanych z medycyną zabiegową ostrą (ratunkową). W niektórych krajach występuje osobna specjalizacja chirurgii urazowej (której nie można mylić z naszą ortopedią). Szkolenie specjalizacyjne jest odmienne i finalnie taki chirurg ma umiejętności z różnych specjalizacji, w tym z chirurgii naczyniowej, ogólnej i ortopedycznej.

Wielu chorych tzw. urazowych wymaga nagłej interwencji operacyjnej. W szpitalach, które nie mają dedykowanych sal operacyjnych dla operacji tzw. „ostrodyżurowych”, dochodzi do odraczania operacji planowych. Powoduje to niezadowolenie zarówno pacjentów, jak i personelu zaangażowanego w opiekę nad pacjentami do operacji planowych. Na świecie dąży się do odpowiedniego zarządzania salami operacyjnymi, na co pozwalają systemy informatyczne, które optymalizują ten proces (6, 7). W przypadku operacji nagłych (np. pęknięty tętniak aorty) chory transportowany jest na salę operacyjną niezwłocznie, natomiast w przypadku chorych do operacji pilnych (np. zapalenie wyrostka robaczkowego) i operacji planowych możliwe jest optymalizowanie pracy bloku operacyjnego.

...