Przydatność adipokin jako biomarkerów niedokrwiennej dysfunkcji mięśnia sercowego

Apelina w miażdżycy

Apelina jest stosunkowo nowo odkrytym peptydem, wywierającym różne istotne działania na organizm człowieka. Początkowo uważano ją za adipokinę, ale stwierdzono, że jej najważniejsze działania dotyczą układu krążenia, zwłaszcza śródbłonka i mięśnia sercowego. Zarówno apelina, jak i jej receptor, APJ, wykazują silną ekspresję w obrębie naczyń i serca. Jest ona syntetyzowana jako preprohormon, a następnie cięta na fragmenty o różnej długości [20-23]. Większość jej działań stanowią ogniwa łańcucha skomplikowanych mechanizmów ochronnych, mającego na celu regulowanie podstawowych funkcji organizmu, wspomaganie procesów odbudowy i spowalnianie postępu chorób. Jest ona przedmiotem badań z różnych obszarów fizjologii i patologii; uwaga naukowców skupia się zwłaszcza na apelinie-13, izoformie mającej największe znaczenie dla układu sercowo-naczyniowego [24]. Jej działanie ochronne jest realizowane głównie poprzez antagonizm dla układu renina – angiotensyna – aldosteron, ale w najnowszych badaniach ujawniono i inne mechanizmy [25-28].

Ten ochronny efekt apeliny manifestuje się również w zakresie procesu miażdżycowego i jego rozwoju [29, 30]. Apelina-13 hamuje tworzenie komórek piankowatych makrofagów; głównym mechanizmem jest aktywacja kinazy białkowej C i zainicjowanie pewnych szlaków molekularnych, które ostatecznie znacząco obniżą poziom cholesterolu w komórkach piankowych makrofagów i zahamują produkcję samych komórek piankowych [31]. W tym procesie kluczowym efektem jest stymulacja autofagii [32]. Przemawiały za tym wyniki obserwacji Cui i wsp. w zakresie mikroRNA, ich zwiększona ekspresja wykazuje wpływ na zmniejszenie ekspresji apeliny w makrofagach,...