Leczenie Daratumumabem – trudności i wyzwania dla pracowni immunologii transfuzjologicznej

Szpiczak plazmocytowy należy do chorób nowotworowych układu krwiotwórczego. Przebiega wieloetapowo, a najczęściej pierwszym objawem są bóle kostne (najczęściej w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, miednicy i żebrach) wynikające z niszczenia kości przez nowotwór, a także osłabienie i utrata masy ciała. W leczeniu stosuje się chemioterapię, nowe leki ukierunkowane molekularnie oraz przeszczepienie szpiku kostnego (1).
W ostatnich latach dużą nadzieję dla chorych przyniósł lek Daratumumab (DARA). Jest to pierwsze przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko antygenowi CD38. Mechanizm działania leku polega na związaniu przez przeciwciało białka CD38, występującego na komórkach szpiczaka i pobudzeniu układu odpornościowego chorego do niszczenia tych komórek. Stosowanie tego leczenia powoduje problemy diagnostyczne w Pracowniach Immunologii Transfuzjologicznej ze względu na to, że leki zawierające przeciwciała anty-CD38 mogą dawać dodatnie wyniki w badaniu przeglądowym na obecność przeciwciał oraz w próbach zgodności serologicznej przez okres około 6 miesięcy od daty podania ostatniej dawki leku (6,7). Stwarza to konieczność opracowania zaleceń leczenia krwią u pacjentów leczonych Daratumumabem, aby zapewnić bezpieczeństwo transfuzji.
Wstęp
Szpiczak plazmocytowy (PCM, plasma cel myeloma) wywodzi się z komórek plazmatycznych. Polega na niekontrolowanym rozroście komórek plazmatycznych, produkujących duże ilości przeciwciał. Te nieprawidłowe komórki naciekają szpik kostny i zaburzają proces krwiotworzenia. Konsekwencjami mogą być niedokrwistość, zaburzenia krzepnięcia krwi lub upośledzenie odporności (1). Stanowi około 10% wszystkich nowotworów hematologicznych (2). Pomimo ogromnego postępu w [...]