Elektrokardiologia – tradycja, postęp, wyzwania

Elektrokardiografy cyfrowe

Jak każda dobra rewolucja, tak i ta wymusiła postęp. Już wcześniej coraz powszechniejsze, zwłaszcza w krajach dobrze rozwiniętych, stawały się elektrokardiografy cyfrowe, pozwalające na mierzenie amplitudy i czasu trwania z dokładnością do setnej miliwolta lub milisekundy. Te zmiany w kryteriach diagnostycznych na pewno przyspieszyły rozwój i rozpowszechnienie elektrokardiologii cyfrowej także w Polsce, choć z całą pewnością wciąż u nas więcej jest aparatów starego typu. Będzie się to zmieniało, co jest naturalną i dobrą tendencją. Trudno jednoznacznie określić kryteria, które powinien spełniać idealny elektrokardiograf, niemniej oczywiste wydaje się, że powinien pozwalać na bardzo dokładny pomiar amplitudy poszczególnych załamków i odcinków, czasu trwania odstępów, częstości rytmu, osi elektrycznej, automatycznie korygować czas QTC – i tak dalej. Powinien też umożliwiać drukowanie na zwykłym papierze, pozwalać na zapisywanie i przesyłanie zapisów w formie elektronicznej na odległość. Kompletnie zbędne są natomiast algorytmy, które mają za człowieka interpretować zapis – nie widziałem do tej pory systemu, który byłby w stanie właściwie opisać choć jedno, najbardziej prawidłowe badanie EKG. Przekonania te odnajdują już potwierdzenie w nowo powstających podręcznikach elektrokardiografii, tych, które zdają się zawierać całość obecnie dostępnej wiedzy o EKG.

Wyzwaniem dla elektrokardiologii staje się dynamicznie rozwijająca się, stała stymulacja serca. W dobie powszechnych elektrod dwubiegunowych, coraz śmielej wchodzących na rynek stymulatorów bezelektrodowych, coraz bardziej skomplikowanych funkcji stymulatorów, kardiowerterów...