Wstrząs kardiogenny ujęty systemowo

Podczas sesji systemowej „Narodowy program leczenia chorych ze wstrząsem kardiogennym oraz po nagłym zatrzymaniu krążenia: szansa dla najciężej chorych”, która miała miejsce podczas Warsztatów Kardiologii Interwencyjnej WCCI Warsaw 2024, uwaga środowiska skoncentrowała się na kluczowych wyzwaniach związanych z leczeniem pacjentów cierpiących na wstrząs kardiogenny.

Sesję wzbogaciło uczestnictwo profesorów medycyny, decydentów oraz przedstawicieli pacjentów, którzy wspólnie dążyli do opracowania konkretnych strategii poprawy opieki nad tymi chorymi w Polsce. Podczas spotkania omówiono najnowsze dane dotyczące systemu ratownictwa medycznego, logistyczne aspekty leczenia, prognozy zdrowotne oraz wyniki rejestrów rewaskularyzacji. Inicjatywa miała na celu precyzyjne zdefiniowanie kierunków działań, które mogą przyczynić się do zwiększenia skuteczności terapii oraz poprawy wyników klinicznych w wyspecjalizowanych ośrodkach zajmujących się wstrząsem kardiogennym.

Grono ekspertów

Sesję systemową poprowadził prezes PTK prof. Robert J. Gil wraz z prof. Adamem Witkowskim, pełnomocnikiem ministra zdrowia ds. NPChUK, prof. Mariuszem Gąsiorem, kierownikiem Kliniki Kardiologii SCCS w Zabrzu, oraz prof. Janiną Stępińską, dyrektor Narodowego Instytutu Kardiologii. W dyskusji ponadto udział wzięli:

• Agnieszka Gorgoń-Komor, Senat RP, Zespół Parlamentarny ds. Kardiologii,
• Daniel Rutkowski, prezes AOTMiT,
• prof. Andrzej Januszewicz, konsultant krajowy w dziedzinie hipertensjologii,
• prof. Tomasz Mroczek, konsultant krajowy w dziedzinie intensywnej terapii,
• Marzanna Bieńkowska, biuro Rzecznika Praw Pacjenta, Departament Dialogu Społecznego i Komunikacji Biura Rzecznika Praw Pacjenta oraz opiekunka Rady Organizacji Pacjentów przy RPP.

Podczas swojej prezentacji wprowadzającej do debaty prof. Gąsior powiedział, że odsetek chorych ze wstrząsem kardiogennym utrzymuje się na stałym poziomie od 5 do 6% wśród wszystkich chorych z zawałem serca – oczywiście w STEMI ten odsetek jest troszkę wyższy.

– Śmiertelność wewnątrzszpitalna chorych ze wstrząsem kardiogennym na przestrzeni kilkunastu lat, przynajmniej na Śląsku, ale też mamy dane z rejestru PLACS, nie uległa istotnemu zmniejszeniu i utrzymuje się na bardzo wysokim poziomie – zaznaczył profesor.

Dane z systemu ratownictwa medycznego

– To są dane, które pozyskaliśmy z systemu ratownictwa medycznego za ostatnie 4 lata, dotyczące wyjazdów z systemu ratownictwa medycznego do wszystkich wezwań. Z tej grupy łącznie to były ponad 4 miliony wyjazdów, wyekstrahowaliśmy chorych z rozpoznaniem wstrząsu kardiogennego, jak również chorych z aminami katecholowymi z ciśnieniem skurczowym poniżej 90 – dodał prof. Mariusz Gąsior.

Badana grupa to ok. 24 tys. chorych, którzy zostali transferowani do ośrodków szpitalnych. Na podstawie tych danych możemy powiedzieć, że rocznie mamy ok. 6 tys. pacjentów ze wstrząsem kardiogennym.

– Jeżeli chodzi o sprawność systemu ratownictwa medycznego w docieraniu do chorych i transferu do szpitala, proszę zwrócić uwagę, że mediana czasu od wezwania karetki do dostarczenia chorego do szpitala to prawie 80 minut – stwierdził prof. Gąsior.

Transfer i opieka nad pacjentami

– Widzimy, że 65% chorych, a więc dwie trzecie, to chorzy transferowani przez systemy ratownictwa medycznego bez lekarza. Jedna trzecia pacjentów to pacjenci z lekarzem – wyjaśnił profesor. – Natomiast według klasyfikacji Glasgow średnia punktacja to niecałe 6 punktów. Jeżeli popatrzymy na rozkład wieku tych chorych, to dominują chorzy powyżej 60. roku życia. Jest to ponad 70% naszych pacjentów. Jeżeli chodzi o stan przy przyjęciu do ośrodka, to widzimy, że prawie 60% chorych jest poddanych wentylacji mechanicznej, zaintubowanych jest 64% pacjentów, a co trzeci pacjent już wcześniej wymagał kardiowersji bądź defibrylacji – dodał.

Prof. Gąsior poinformował też o niedawno opublikowanej pracy, która pokazuje na podstawie danych śląskich, jakie są typy wstrząsu kardiogennego. Jak uzupełnił, mniej więcej 50% chorych to chorzy z zawałem serca, natomiast pozostała połowa to chorzy ze wstrząsem kardiogennym z innym rozpoznaniem. Dominują chorzy z niewydolnością serca i z kardiomiopatiami, którzy stanowią ok. 60% wszystkich chorych.

– Jeśli chodzi o logistykę leczenia pacjentów, widzimy, że do kardiologii interwencyjnej transferowanych jest ok. 40% chorych. Śmiertelność wśród chorych ze wstrząsem kardiogennym jest niezależna od ścieżki logistycznej i wynosi ok. 60% pomimo tego, że prawie 50% pacjentów jest hospitalizowanych na oddziałach intensywnej terapii – zaznaczył prof. Gąsior.

Wyniki połączonego rejestru

Co mówi połączony rejestr ogólnopolskich ostrych zespołów wieńcowych i krajowy rejestr operacji kardiochirurgicznych? Zgromadzono w nim prawie 16 tys. pacjentów.

– Po porównaniu kohorty operowanych i kohorty pod względem anatomii drzewa wieńcowego oraz parametrów klinicznych widzimy, że leczenie kardiochirurgiczne u chorych z ciężką chorobą pnia i wielonaczyniową chorobą wieńcową daje lepsze efekty w postaci redukcji śmiertelności o ok. 15%. Potwierdzamy tymi analizami wcześniejsze dane z badania SHOCK trial – podkreślił prof. Gąsior. – Jeżeli chodzi o pacjentów w ośrodkach wysokospecjalistycznych, nazwijmy je superhubami, to analiza 1,3 tys. pacjentów przyjętych ze wstrząsem kardiogennym pokazuje, podobnie jak dane z systemu ratownictwa medycznego, że prawie 70% to pacjenci powyżej 60. roku życia. Wiemy, że ci pacjenci są bardzo trudnymi pacjentami – stwierdził.

Profesor uzupełnił, że w ośrodkach superhub, takich jak Śląskie Centrum Chorób Serca w Zabrzu, co czwarty chory wymaga dializ, a prawie połowa – przetoczeń.

– Częstość stosowania pompy LVAD (Impela CP), balonu do kontrapulsacji czy ECMO jest uśredniona z ostatnich 10 lat, ale w naszym ośrodku dominował balon do kontrapulsacji wewnątrzaortalnej. Musimy zwrócić uwagę, że śmiertelność we wstrząsie kardiogennym jest uzależniona od wieku i od systemu wspomagania. Na przykład śmiertelność w przypadku ECMO, zastosowanego u prawie 100 chorych, wynosiła 72%, ale śmiertelność pacjentów na LVAD, którzy doczekali tego etapu, wynosiła 22%. Połączenie ultranowoczesnej terapii LVAD i transplantacji serca daje przeżycie na poziomie 27-28%, ale średni wiek chorych to niewiele ponad 50 lat. Pamiętajmy, że chorzy we wstrząsie kardiogennym to głównie pacjenci powyżej 60. roku życia – dodał prof. Gąsior.

Czytaj także: Nowe kierunki i wyzwania w kardiologii interwencyjnej w pigułce

Nadzieje i przyszłość

Ostatnio pojawiła się nadzieja dla pacjentów ze wstrząsem kardiogennym. Wyniki badania DanGer Shock wykazały 13-procentową redukcję całkowitej śmiertelności sześciomiesięcznej. Na podstawie rejestru PLAC oszacowaliśmy, jak te kryteria włączenia do badania DanGer Shock mogłyby przełożyć się na polską populację.

– Ok. 30% pacjentów z zawałem serca zostało włączonych do badania DanGer Shock. U nas to ok. 25%, choć są to dane szacunkowe. Śmiertelność sześciomiesięczna w rejestrze PLAC wynosi ok. 65%, podczas gdy w grupie leczonej zachowawczo wynosiła ok. 60% – zauważył prof. Gąsior i podsumował: – Mamy ok. 3 tys. pacjentów ze wstrząsem zawałowym, z czego rocznie umiera ok. 2 tys. Spodziewana redukcja śmiertelności, biorąc pod uwagę dane z badania DanGer Shock, mogłaby wynosić ok. 20%, co dałoby ok. 400 uratowanych pacjentów rocznie. Dodatkowo, biorąc pod uwagę pacjentów ze wstrząsem kardiogennym o innej etiologii, liczba ta byłaby zdecydowanie wyższa.

Wyniki z Wrocławia

Prof. Wiktor Kuliczkowski przedstawił podczas sesji doświadczenia Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu, gdzie w listopadzie 2020 r. utworzono zespół ds. wstrząsu kardiogennego, tzw. Shock Team.

– Nasz zespół składa się z kardiologów, kardiochirurgów, anestezjologów i intensywistów, co pozwala na skoordynowane podejście do leczenia pacjentów. Nasze zasoby obejmują mechaniczne wspomaganie krążenia (MCS) w różnych formach, od mniej zaawansowanych po bardziej zaawansowane systemy, a także urządzenia do wspomagania tętnic płucnych. Mamy również karetkę ECMO, która obecnie jest w naprawie. Ponadto dysponujemy balonem do kontrapulsacji, który wciąż ma swoje miejsce w leczeniu wstrząsu kardiogennego, szczególnie przy zdekompensowanej niewydolności serca – wyliczył profesor.

Od momentu utworzenia Shock Teamu przyjęto we Wrocławiu pewną liczbę pacjentów ze wstrząsem kardiogennym. Chociaż liczby te są stosunkowo małe w porównaniu do innych ośrodków, takich jak Zabrze, zauważono pozytywne trendy.

– Nasza klasyfikacja przyjęć według Towarzystwa SCAI i etiologia wstrząsu wskazują na pewne wzorce, które mogą być użyteczne dla innych ośrodków. Śmiertelność wewnątrzszpitalna wynosiła 60% w pierwszym kwartale, ale zaczęła spadać w kolejnych latach. Widoczny jest istotny trend w kierunku redukcji śmiertelności w całej leczonej grupie od momentu wprowadzenia Shock Teamu – wyjaśnił prof. Kuliczkowski.

Wyzwania, ograniczenia i propozycje

Prof. Kuliczkowski przedstawił główne wyzwania, które napotykamy w leczeniu wstrząsu kardiogennego, oraz propozycje ich rozwiązania:

1. Ujednolicona diagnostyka: Potrzebujemy standardów diagnostycznych, aby dokładnie ocenić rodzaj wstrząsu i funkcję serca pacjentów. Brakuje nam również monitorowania hemodynamicznego, co mogłoby być rozwiązane przez wdrożenie pomiarów cewnika Swana-Ganza.
2. Podział kompetencji: Ważne jest określenie, które ośrodki są odpowiedzialne za poszczególne etapy leczenia i kiedy pacjent powinien być przekazany do bardziej zaawansowanego ośrodka. W przygotowywanym programie stawiamy na trójstopniowość: ośrodki kardiologii inwazyjnej (ang. spoke), ośrodki posiadające oprócz centrum kardiologii inwazyjnej również kardiochirurgię (ang. hub) oraz ośrodki najbardziej zaawansowane w leczenie wstrząsu kardiogennego (ang. superhub) poprzez możliwość wykonania przeszczepu serca.
3. Komunikacja: Brakuje nam bezpiecznych narzędzi do przesyłania wrażliwych danych medycznych. Mamy nadzieję, że wdrożenie aplikacji mobilnej lub ponowne uruchomienie platformy e-Konsylium poprawi tę sytuację.
4. Transport do hubu: W polskich warunkach transport kołowy jest najbardziej efektywny. Jednakże, dla pacjentów wymagających zaawansowanego wspomagania mechanicznego, superhuby powinny dysponować własnymi karetkami.
5. Oddział dla pacjentów: Potrzebujemy dedykowanego oddziału dla pacjentów we wstrząsie kardiogennym, prowadzonego przez kardiologów intensywistów. Obecnie pacjenci zajmują miejsca na oddziałach przeznaczonych dla innych przypadków, co stwarza dodatkowe wyzwania.

– Nasze doświadczenia pokazują, że skoordynowane podejście i odpowiednie zasoby mogą znacznie poprawić wyniki leczenia wstrząsu kardiogennego. Istnieje jednak wiele wyzwań, które musimy przezwyciężyć, aby nasze programy były jeszcze bardziej efektywne. Mam nadzieję, że nasze doświadczenia będą inspiracją dla innych ośrodków i przyczynią się do dalszej poprawy leczenia wstrząsu kardiogennego w Polsce – powiedział prof. Wiktor Kuliczkowski.

Shock Team

Organizacja Shock Team, mimo krótkiego stażu działalności, szybko zdobywa uznanie w polskim środowisku medycznym dzięki innowacyjnemu podejściu do opieki nad pacjentami. Inicjatywa skupia się na kompleksowej rehabilitacji oraz wspieraniu osób z różnorodnymi potrzebami zdrowotnymi. Według prof. Kuliczkowskiego Shock Team stawia sobie za cel nie tylko leczenie fizycznych schorzeń, ale także budowanie relacji opartych na empatii i zrozumieniu specyficznych potrzeb każdego pacjenta.

Organizacja czerpie z dorobku międzynarodowej psychiatrii, co pozwala na adaptację do różnorodnych typów osobowości pacjentów, kluczową dla skutecznej terapii. Prof. Kuliczkowski podkreślił, że element inteligencji emocjonalnej stanowi fundamentalny element pracy z pacjentami, co potwierdzają doświadczeni specjaliści. Shock Team nie ogranicza się jedynie do świadczenia usług medycznych, ale angażuje się również w działania społeczne i edukacyjne, dążąc do zwiększenia świadomości na temat zdrowia psychicznego i fizycznego.

Działalność organizacji nie unika wyzwań finansowych i organizacyjnych. Musi ona stale adaptować się do zmieniających się warunków rynkowych oraz potrzeb pacjentów, co wymaga współpracy z lokalnymi społecznościami i instytucjami medycznymi. Shock Team kontynuuje swoją misję nie tylko w obszarze opieki zdrowotnej, ale także w promowaniu innowacji technologicznych.

– Dla ośrodków superhubowych, które przeszczepiają serca, jest możliwość, że można od stycznia tego roku implantować LVAD jako terapię docelową. Wprowadzenie nowoczesnych technologii jest kluczowe dla dalszego rozwoju i podniesienia standardów opieki zdrowotnej. Te doświadczenia z ostatnich trzech lat są dla nas nieocenione – dodał prof. Kuliczkowski.

Shock Team nieustannie rozwija swoje możliwości i adaptuje się do zmieniających się potrzeb pacjentów oraz wymogów rynkowych, co stanowi fundament tej misji.

Systemowo o wstrząsie kardiogennym

Prof. Gil rozpoczął sesję systemową uznaniem sukcesów polskiej kardiologii.

– Dziś możemy śmiało stwierdzić, że polska kardiologia interwencyjna osiągnęła wyjątkowe postępy. Mapa ośrodków kardiologii interwencyjnej, która w 2016 r. była niedoprecyzowana, dziś prezentuje się imponująco, z ośrodkami rozmieszczonymi średnio co 50 km od siebie – mówił.

Podkreślił również znaczenie skuteczności inwazyjnej diagnostyki tętnic wieńcowych i rewaskularyzacji w zmniejszaniu wskaźników śmiertelności wśród pacjentów szpitalnych. Następnie przeszedł do wyzwań, jakie stoją przed polską kardiologią interwencyjną, szczególnie w kontekście globalnych tendencji poprawy skuteczności leczenia.

– Musimy dążyć do zwiększenia przeżywalności pacjentów ze wstrząsem kardiogennym, która w Polsce wciąż wynosi ok. 40%, podczas gdy najlepsze ośrodki europejskie osiągają już poziom powyżej 60% – wskazał prof. Gil.

Wstęp do dyskusji zakończył wyrażeniem nadziei na wyznaczenie klarownych celów dla „Narodowego programu leczenia chorych ze wstrząsem kardiogennym”, który ma na celu usprawnienie i standaryzację opieki w całej Polsce.

– Dzięki współpracy z regionalnymi koordynatorami oraz zaangażowaniu wszystkich zainteresowanych stron program ma szansę realnie wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów – podsumował.

Czytaj także: WCCI Warsaw 2024, czyli interaktywnie, wspólnie i światowo o kardiologii

Dyr. Marzanna Bieńkowska przyznała, że kardiologia dotyka każdego schorzenia i praktycznie każdy pacjent prędzej czy później może potrzebować pomocy kardiologicznej.

– Opiekuję się u Rzecznika Praw Pacjenta oraz prowadzę Radę Organizacji Pacjentów, w której zrzeszonych jest obecnie 40 organizacji reprezentujących różne obszary. Dlatego uważam, że wprowadzenie programu, który ma na celu poprawę zdrowia i funkcjonowania pacjentów, np. uratowanie 400 osób, jak wspomniał pan profesor, jest niezwykle istotne. Potrzeba wprowadzenia tego programu jest ogromna – powiedziała. – Zauważam też, że przygotowanie i wdrożenie programu przez Ministerstwo Zdrowia do podmiotów leczniczych wymaga dopracowania i czasu – dodała.

Dyrektor Bieńkowska oceniła, że wykorzystanie doświadczeń już działających ośrodków jest bardzo pozytywnym krokiem, który pokazuje, że możemy mieć gotowy program do wdrożenia.

– Wykorzystanie 150 ośrodków zajmujących się interwencjami w przypadku zawału serca jest bardzo obiecujące. W imieniu Rzecznika Praw Pacjenta pragnę zapewnić, że pan rzecznik będzie wspierał inicjatywy, które mają na celu wprowadzenie tego programu dla dobra pacjentów – zaznaczyła.

Merytorycznie uzasadnione

W swojej opinii senator Agnieszka Gorgoń-Komor podkreśliła, że jako kardiolog widzi ogromny sens kompleksowych programów w kardiologii.

– Jako kardiolog i specjalista zajmujący się leczeniem wstrząsu kardiogennego pragnę podzielić się refleksjami na temat współczesnych wyzwań oraz osiągnięć w dziedzinie kardiologii interwencyjnej. Jestem wdzięczna za możliwość poruszenia dwóch kluczowych kwestii, które wybrzmiały w tej debacie. Po pierwsze, istotność prowadzenia rejestrów danych pacjentów, z których czerpiemy wiedzę i wnioski, dzieląc się nimi w środowisku ekspertów, co przyczynia się do rozwiązywania istotnych problemów. Po drugie, znaczenie skoordynowanej i systemowej opieki, której przykładem jest szpital kliniczny we Wrocławiu, wykazujący, jak kluczowe jest szybkie reagowanie w sytuacjach zagrożenia życia – mówiła.

Senator wspomniała o licznych sukcesach w kardiologii, ale i o wyzwaniach w leczeniu.

– Nasze osiągnięcia obejmują sukcesy w leczeniu ostrych zespołów wieńcowych poprzez zastosowanie zaawansowanych technik interwencyjnych, jak również ciągłe dążenie do poprawy długoterminowych rokowań chorych. Jestem przekonana, że mimo dostępu do zaawansowanej kardiologii interwencyjnej naszym celem powinno być redukowanie śmiertelności zgodnie z najlepszymi praktykami międzynarodowymi. Pokazujemy, że skoordynowana opieka może znacząco wpływać na poprawę wyników zdrowotnych, co jest szczególnie istotne w kontekście odbudowy systemu zdrowia po pandemii COVID-19. Polska staje przed wyjątkowym wyzwaniem związanym z długiem zdrowotnym po pandemii, w tym niezbędnością skutecznego zarządzania obniżaniem śmiertelności pacjentów zaniedbanych w pandemii – tłumaczyła.

Nie zapominając o najczęstszych przyczynach zgonów, eksperci koncentrują się na chorobach układu krążenia, które pozostają dominującą przyczyną zgonów w Polsce. Ponadto podkreślają znaczenie nowych technologii w diagnostyce i leczeniu, szczególnie w kontekście bezpieczeństwa danych pacjentów.

– Dla mnie statystyka zawsze jest wrogiem jednostki, dlatego preferuję interpretację wyników medycznych, które mają realny wpływ na życie pacjenta. W końcowej refleksji pragnę podkreślić, że każda godzina życia ludzkiego ma nieocenioną wartość, dlatego nasze działania w dziedzinie medycyny powinny być kierowane nie tylko ambicją, ale przede wszystkim troską o dobro pacjenta. Wierzę, że dążąc do dalszego rozwoju nowych technologii i skutecznych strategii leczenia, możemy realnie poprawić jakość życia i rokowania naszych pacjentów – powiedziała senator Gorgoń-Komor.

Definicje związane ze wstrząsem kardiogennym

W ostatnim roku AOTMiT intensywnie pracowała nad świadczeniami związanymi ze wstrząsem kardiogennym, takimi jak naprawa zastawki trójdzielnej metodą brzeg do brzegu oraz LVAD dla pacjentów, którzy nie kwalifikują się do transplantacji serca. Prezes agencji Daniel Rutkowski zauważył, że pewne definicje zostały już dobrze przygotowane, odnosząc się do poziomów takich, jak SPZOZ, hub i superhub. Zastanawiając się nad ramami prawno-organizacyjnymi, prezes wyraził wątpliwości.

– Czy aby coś dobrze działało, zawsze musi być wpisywane w ramy rozporządzeń ministra zdrowia czy zarządzeń prezesa NFZ? Czasami to usztywnia i ogranicza pewne działania, ponieważ różne ośrodki mogą się między sobą różnić i działać na różne sposoby – przekonywał.

Podkreślił jednak, że na pewno nie może to być blokujące. Jako przykład sukcesu podał program KOS Zawał, który okazał się wielkim osiągnięciem zarówno dla środowiska, jak i instytucji wspierających jego opisywanie.

– Agencja Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji również brała w tym udział – przypomniał. – Poza opisywaniem istotne jest także wspieranie pewnych działań organizacyjnych i związanych z udzielaniem świadczeń. Mechanizmy finansowania są tu kluczowe. Ważne jest, aby zaplanować i zaprojektować dobre rozwiązania wspierające sposób finansowania. Nie chodzi o to, że więcej znaczy lepiej, ale raczej o odpowiednie opracowanie i dopasowanie tych rozwiązań – zaznaczył.

Intensywnie dla intensywnej terapii

Intensywna terapia kardiologiczna jest kluczowym elementem współczesnej medycyny, a jej znaczenie staje się coraz bardziej widoczne. Prof. Janina Stępińska, dyrektor Narodowego Instytutu Kardiologii w Warszawie, jako ośrodka z bogatym doświadczeniem w tej dziedzinie, podkreśliła, że bardzo dobre, intensywne terapie kardiologiczne są niezbędne. Z punktu widzenia Krajowej Rady ds. Kardiologii podkreśliła, że Ministerstwo Zdrowia, mając na celu odwrócenie piramidy opieki zdrowotnej, musi postawić na intensywną terapię jako serce wysokospecjalistycznej kardiologii. Podkreśliła również konieczność współpracy kardiologów i intensywnych terapeutów w tej dziedzinie.

– To musi być wycenione, musimy mieć nazywane rozmaite procedury, musimy mieć te swoje rozliczenia – zaznaczyła.

Szczególne gratulacje prof. Stępińska skierowała do ośrodka wrocławskiego i prof. Mariusza Gąsiora z Zabrza za dane, które umożliwiają rozwój intensywnej terapii kardiologicznej. Zwróciła również uwagę na konieczność finansowania dobrze wyposażonych karetek i zespołów medycznych. Podkreśliła, że wypracowanie sposobu finansowania intensywnej terapii jest niezbędne. Wyraziła otwartość na współpracę z „Narodowym programem chorób układu krążenia”, kierowanym przez prof. Adama Witkowskiego, aby ustalić, jak najlepiej wprowadzić te rozwiązania. Zaznaczyła również, że musimy nazwać cele intensywnej terapii i rozpocząć odpowiednie procedury. Ponadto wspomniała o potrzebie organizacji sieci oddziałów paliatywnych dla pacjentów, którzy nie rokują, co jest analogiczne do onkologii. Na zakończenie podkreśliła, że czas jest kluczowy w organizacji intensywnej terapii i różnicowaniu przyczyn wstrząsu.

„Narodowy program chorób układu krążenia”

Prof. Adam Witkowski przypomniał, że w ramach „Narodowego programu chorób układu krążenia” powstał już zespół do spraw opieki paliatywnej. Ma on za zadanie opracować opiekę paliatywną dla ciężko chorych pacjentów kardiologicznych, którzy do tej pory byli zdominowani przez onkologię.

– Chorzy onkologiczni mają hospicja i opiekę domową, ale to samo musi być zrobione dla kardiologii, dla chorych po wstrząsie, z niewydolnością serca i innymi chorobami w schyłkowej fazie. Taka opieka musi być zorganizowana, aby ci pacjenci mogli być przekazywani do odpowiednich placówek – zauważył profesor.

W kwestii formalnych ram funkcjonowania programu ekspert zgodził się z prezesem AOTMiT i prof. Stępińską, że program musi być sformalizowany.

– Muszą być procedury, nowe grupy JPG ustalone, a program musi przejść przez AOTMIT. To konieczne, aby ocenić i dopasować go do istniejących warunków oraz finansowania świadczeń w Polsce. Jeśli to się nie uda, należy stworzyć i zarekomendować nowe świadczenia do Ministerstwa Zdrowia i Narodowego Funduszu Zdrowia – podkreślił i dodał, że NPChUK może wspomóc te działania: – Potrzebujemy raportu otwarcia, czyli fotografii tego, co jest w tej chwili, oraz oceny AOTMIT, aby określić, co może być zrobione.

Prof. Witkowski zaznaczył, że program może również obejmować finansowanie dla osób zaangażowanych w jego realizację, a także ewentualne programy pilotażowe. Stwierdził też, że bez instytucjonalnych ram trudno wyobrazić sobie powszechne uruchomienie programu, gdyż musi być on finansowany – w dużej mierze przez NPChUK, ale nie tylko.

– Program wstrząsowy jest bardzo kosztowny i musi utrzymać proporcje dotyczące wszystkich programów kardiologicznych w całej Polsce – powiedział profesor. I powtórzył, że NPChUK może współfinansować te działania, co wymaga dalszych przemyśleń nad strukturą finansowania.

Autorka: Ewelina Naturia Pańczyk, Instytut Świadomości

Czytaj także: Sztuczna inteligencja w kardiologii interwencyjnej, czyli nadzieje i obawy