Ujednolicenie standardów największym wyzwaniem CSK w Łodzi

Rozmowa z dr hab. n. med Pawłem Ptaszyńskim, dyrektorem ds. medyczno-organizacyjnych CKD Centralnego Szpitala Klinicznego w Łodzi.

Przy każdej inwestycji mogą wystąpić pewne sytuacje nieprzewidziane, a szczególnie ww przypadku tak wielkiego kompleksu szpitalnego, jakim jest Centralny Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Musieliśmy dostosować się zarówno do zmieniających się szybko technologii i naszych potrzeb względem nich, oraz do wymogów prawnych odnośnie urządzeń i rozwiązań infrastrukturalnych, jakie szpital powinien posiadać. Nowoczesny szpital uniwersytecki musi szybko i sprawnie reagować na zmiany w procesie leczenia, bo to właśnie w takich placówkach najszybciej wprowadzane są nowe technologie i procedury terapeutyczne.

Marta Rokita: Budowa Centralnego Szpitala Klinicznego przy ul. Pomorskiej w  Łodzi trwała ponad 40  lat. Co  było tego przyczyną?

Paweł Ptaszyński: Rzeczywiście, budowa trwała długo, bo  od  1974 r. Inwestycja nie została zrealizowana planowo z  wielu przyczyn, powszechnie znanych. Jedną z  nich był kryzys gospodarczy w  latach 80. XX  wieku i  związany z  tym brak środków, a  drugą rozpoczęcie budowy innego dużego szpitala w  Łodzi – Centrum Zdrowia Matki Polki. Była to  inwestycja niezwykle ważna i  potrzebna regionowi, jednak z  naturalnych przyczyn stała się konkurencją dla powstającego już Centrum Kliniczno-Dydaktycznego ówczesnej Akademii Medycznej. I nie tylko pod względem środków finansowych, ale również infrastrukturalnych i  sprzętowych.

Dlaczego zdecydowano się na  umiejscowienie szpitala w  budynku, który projektowano ponad 40  lat temu?

Myślę, że  bardziej niż czas, jaki minął od  rozpoczęcia projektowania, wątpliwości rodził typ budynku. Jest to  konstrukcja o  charakterze szpitala wysokiego, natomiast obecnie buduje się szpitale złożone z  elementów modułowych. Nie oznacza to  jednak, że  budynek o  wysokiej konstrukcji jest niefunkcjonalny – jak każde rozwiązanie ma  swoje plusy i  minusy. Dziś po  prostu nieco zmieniła się technologia i  obiekty szpitalne projektowane są  inaczej. Jak się jednak okazuje – Centralny Szpital Kliniczny w  budynku wysokim A1  funkcjonuje sprawnie i  jest dalej w  nim rozbudowywany.

Co  przesądziło o  kontynuacji inwestycji?

Po  wielu latach odbywającej się w  różnym tempie budowy kompleksu CKD należało zdecydować o  przyszłości inwestycji. Ostateczna decyzja należała do  władz uczelni i  poprzedniego rektora – prof. Pawła Górskiego. W  wyniku starannych analiz i  prognoz postanowiono ukończyć to  przedsięwzięcie, biorąc pod uwagę wiele czynników.

Czytaj także: Poprawa efektywności leczenia i ograniczenie kosztów użytkowania dzięki właściwemu projektowaniu obiektów opieki zdrowotnej