Zastosowanie wysokoprzepływowej tlenoterapii

Do wszystkich zainteresowanych:

Przebieg infekcji wirusem COVID-19 u niewielkiej liczby osób doprowadza do wystąpienia niewydolności oddechowej. Jej przyczyną jest blok pęcherzykowo-włośniczkowy o różnej dynamice. Oznacza to, że zaburzeniu ulega nie tyle sama mechanika oddechowa, a zdolność do natlenienia i w mniejszym stopniu − wentylacji (eliminacji dwutlenku węgla). Przewidując konieczność leczenia takich chorych, powinno się od samego początku podejmować czynności polegające na efektywnej tlenoterapii. Można zatem domniemywać, że u większości chorych będą istniały wskazania do na pewno efektywnej tlenoterapii, a jedynie w wybranych przypadkach do wentylacji mechanicznej (respiroterapii).

Współcześnie w warunkach polskich (szczególnie poza oddziałami intensywnej terapii) wybór wśród technik natlenienia biernego nie jest duży i polega na wdrożeniu technik wysokoprzepływowych (maski twarzowe z zastawkami bezzwrotnymi i rezerwuarem tlenu) lub niskoprzepływowych (wąsy tlenowe, cewniki donosowe). Zarówno techniki wysoko-, jak i przede wszystkim niskoprzepływowe nie zapewniają choremu podania mieszaniny oddechowej zawierającej 100-proc. tlen. Przepływ tlenu w technice niskoprzepływowej nie przekracza 3,5 l/min; wysokoprzepływowej − 15 l/min. Im większa wentylacja chorego, tym niższe wdechowe stężenie tlenu. W obu opisywanych technikach tlenoterapii podejmowanych współcześnie nie ma możliwości oznaczenia stężenia wdechowego tlenu. Po drugie, tlen stosowany w tychże technikach jest nienawilżony i zimny − zatem wysusza i drażni górne drogi oddechowe, co powoduje, że na niewielką efektywność nakłada się dyskomfort pacjenta odczuwającego jeszcze większą duszność.

[...]

Ten materiał dostępny jest dla Subskrybentów.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną Subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas