Zastosowanie osteotomu ultradźwiękowego w neurochirurgii

Osteotom ultradźwiękowy jest urządzeniem o niewielkim ryzyku powikłań śródoperacyjnych. Jednakże, jak każda nowa technologia, wymaga nauki zastosowania, chociaż proces uczenia nie jest skomplikowany.
Początki technologii osteotomu ultradźwiękowego sięgają lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Pierwsze noże harmoniczne do cięcia kości, ówcześnie nazywane piezochirurgią, stanowiły ułatwienie zabiegów z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej i stomatologii. Wykorzystywano je głównie w ekstrakcji zębów, ale były użyteczne również w technikach dostępu do zatok szczękowych (1).
Początkowe zastosowania noża kostnego w neurochirurgii dotyczą głównie chirurgii kręgosłupa. Pierwsze publikacje na jego temat powstawały na przełomie dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku. Użycie ultradźwiękowego osteotomu w przezczaszkowych dostępach do centralnego układu nerwowego jest nową techniką, ustawicznie rozwijaną w wielu ośrodkach na świecie.
Mechanizm działania
Ultradźwiękowy nóż kostny swoją popularność zawdzięcza unikatowej technologii pozwalającej wybiórczo przerywać ciągłość kości, z zaoszczędzeniem struktur o zdecydowanie mniejszej wytrzymałości mechanicznej, w tym struktur nerwowych. Jego działanie jest analogiczne do tradycyjnego osteotomu wykorzystywanego w codziennej praktyce przez ortopedów. Ostrze noża harmonicznego porusza się oscylacyjnie w osi góra − dół z częstotliwością dwudziestu dwóch tysięcy herców oraz amplitudą wynoszącą (w zależności od ustawień) pomiędzy trzydzieści a trzysta mikronów. Mechanizm działania pozwala na przecinanie tkanek o niewielkiej podatności, których nie można wprowadzić w wibracje. Tkanki o miękkiej strukturze i dużej podatności (takie jak rdzeń kręgowy, korzenie nerwowe czy mózgowie objęte oponą twardą) przy kontakcie z nożem kostnym są wprowadzane w drgania. Pozwala to na uniknięcie mechanicznego uszkodzenia okolicznych tkanek podczas zabiegów związanych z resekcją kości (2, 3).
[...]