Współczesne techniki laparoskopowe – korzyści dla pacjenta

Interwencja chirurgiczna jest niewątpliwie sytuacją stresową, w której dochodzi do odpowiedzi organizmu człowieka: zarówno tej fizjologicznej, jak i psychicznej. Mniejsze cięcie w technikach laparoskopowych, w porównaniu do zabiegów klasycznych, powoduje mniejszy uraz dla ustroju człowieka.

Pierwsze próby badania wnętrza ciała przy wykorzystaniu metod endoskopowych sięgają czasów starożytnych. Hipokrates (460-375 p.n.e.) używał rektoskopu własnego pomysłu, a w ruinach miasta zniszczonego przez erupcję wulkanu (starożytne Pompeje) odnaleziono elementy kolonoskopu, które są datowane na 70. rok n.e. (1).

Zarys historyczny

Pomysłodawcą laparoskopii w wydaniu dzisiejszym był Philip Bozzini (1773-1809). W 1805 roku skonstruował pierwszy endoskop – układ optyczny pozwalający badaczowi na wgląd do wnętrza ludzkiego ciała (1).

Po II wojnie światowej osiągnięcia światowe w miniaturyzacji elektroniki pozwoliły na transmisję obrazu z wnętrza jamy brzusznej poprzez mikrokamery na ekran monitora telewizyjnego. Dzięki tym wynalazkom pole operacyjne, oprócz operatora, mogła obserwować także asysta – możliwe stało się więc wykonywanie zabiegów operacyjnych, które wymagały pracy większej liczby osób (1).

W 1960 roku Kurt Semm stworzył koncepcję narzędzi, których konstrukcja i założenia dały podstawę dla rozwoju instrumentarium, które są używane do dziś. W 1983 r. ten sam lekarz (ginekolog) wykonał pierwszą appendektomię laparoskopową (1, 2).

Niemiecki chirurg Erich Mühe, zainspirowany działaniami Kurta Semma, skonstruował własny laparoskop, który nazywał „Galloskopem”. W 1985 udało mu się wykonać pierwszą cholecystektomię laparoskopową, natomiast pierwszą [...]

Ten materiał dostępny jest dla subskrybentów Premium.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas