Technologia w neurochirurgii
Trzeci filar
Neuromonitoring to technika monitorowania zapisów elektroneurofizjologicznych podczas operacji (11). Podłączenie elektrod do mięśni, nerwów, receptorów pozwala na ocenę przepływu impulsów elektrycznych w większości nerwów czaszkowych, długich drogach mózgu i rdzenia kręgowego, nerwach rdzeniowych i nerwach obwodowych. W trakcie zabiegu umożliwia to ocenę, jak działają na bieżąco drogi dla np. ruchu, czucia, słuchu, wzroku itd. Ponadto możliwe jest drażnienie elektrodami struktur w polu operacyjnym, co ułatwia ich identyfikację, np. poszczególnych nerwów czaszkowych, struktur pnia mózgu, funkcję i lokalizację poszczególnych zakrętów mózgu, odległość od drogi ruchowej (piramidowej). Całość pozostaje nieoceniona w operacjach trudno zlokalizowanych guzów lub malformacji naczyniowych, jak np. w obrębie pnia mózgu lub w wysokoelokwentnych polach korowych. Operacje niemożliwe stają się trudne, w operacjach trudnych podnoszą się bezpieczeństwo i doszczętność, jak np. w operacjach głębokich guzów glejowych mózgu. Informacja neurofizjologiczna dotycząca odległości od drogi piramidowej pozwala na usuwanie guza bardziej doszczętnie z małym ryzykiem porażenia, przy wykorzystaniu klasycznej techniki i oparcie się o neuroanatomię. Typowy zabieg jest kończony wcześniej z obawy o konsekwencje neurologiczne (fot. 5). Dostępne urządzenia zapewniają rozmaite rozwiązania czynnościowe, sposoby pomiaru i drażnienia. Obliczanie użytej energii typowo jest dzielone na aparaty oparte o stałe natężenie prądu lub o stałe napięcie. W części urządzeń obecne jest oprogramowanie z modułami automatycznego pomiaru wartości i wywoływania wartości alarmowych. Jest to rozwiązanie pośrednie, będące odpowiedzią na podstawowy problem w neurofizjologii, tj. małą liczbę wyszkolonych specjalistów w tej dziedzinie. Optymalnie zabieg powinien się odbywać z udziałem takiego specjalisty, który na [...]