Stenty używane podczas angioplastyki tętnic szyjnych

Charakterystyka stentów samorozprężalnych

Stenty samorozprężalne posiadają zdolność do dopasowania się kształtem do ściany naczynia i wymagają krótszej „strefy lądowania”, umożliwia to zaopatrzenie całego zwężenia za pomocą jednego uprzednio prawidłowo dobranego stentu. Podczas pozycjonowania wykorzystuje się widoczne w obrazie radiologicznym trzony kręgów, co pozwala na użycie mniejszej ilości środka cieniującego i skrócenie czasu ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie. Użycie stentu samorozprężalnego o średnicy 1-2 mm – większej od średnicy naczynia (przewymiarowanie) – przekłada się na mniejszą wielkość komórek stentu, co pozwala na lepszą stabilizację blaszki miażdżycowej (10). Pierwszym stentem zaprojektowanym do angioplastyki tętnic szyjnych był z powodzeniem stosowany do dziś Cartotid Wallstent firmy Boston Scientific. Jest to spleciony w tabularną strukturę monofilamentowy stent wykonany z Egiloy (stop kobaltu, chromu, stali, niklu i molibdenu), z rdzeniem zawierającym dodatkowo nieprzepuszczalny dla promieniowania rentgenowskiego tantal (9).

Kolejnym krokiem w poszukiwaniu idealnego stentu było opracowanie stopów odznaczających się jak najwierniejszą pamięcią kształtu. W wyniku ekspozycji na temperaturę ciała (ok. 37°C) stent powinien powrócić do swojego uprzednio zaprogramowanego kształtu. Takim stopem był nitinol, opracowany w 1962 r. na potrzeby marynarki wojennej przez United States Naval Ordnance Laboratory. Większość stosowanych obecnie stentów jest wykonana z nitinolu, a komórki wycina się laserem z pojedynczego fragmentu nitinolowego cylindra.

Podział stentów samorozprężalnych

Stenty samorozprężalne dzielimy ze względu na budowę komórek. Wyróżniamy stenty zamkni...