Stentgrafty stosowane w leczeniu chorób aorty piersiowej – cz. I
Zenith TX1 Endovascular Graft i TX2 Endovascular Graft (Cook Medical)
Odpowiedzią na pierwsze próby leczenia tętniaków aorty piersiowej za pomocą protez GORE-TAG była proteza Zenith TX1. W stentgrafcie tym wykorzystano stenty „Z” zaprojektowane przez Gianturco, które od wewnątrz pokrywano materiałem poliestrowym przymocowanym szwami chirurgicznymi. Pierwszy segment stentgraftu był wyposażony w mechanizm proksymalnej aktywnej fiksacji, który stanowiły przebijające poliestrowe poszycie protezy 5-milimetrowe haczyki zorientowane w kierunku obwodowym. Dodatkowo zastosowano mechanizm aktywnej fiksacji dystalnej pod postacią 5-milimetrowych haczyków ustawionych w kierunku dogłowowym. Znajdowały się one na niepokrywanym dystalnym stencie, który dodatkowo rozchylał się bocznie w stosunku do normalnego światła stentgraftu, co miało na celu lepszą stabilizację protezy wewnątrz aorty (7-9).
Zmodyfikowany model tego stentgraftu (Zenith TX2) został wprowadzony do badań w 2001 r. Od 2002 r. był dostępny w Australii, w Europie – od 2004 r., a rejestrację w Stanach Zjednoczonych uzyskał w 2008 r. Doświadczenie z zastosowaniem tego typu protezy jest bardzo duże. Do 2015 r. wszczepiono ponad 30 000 stentgraftów tego typu. Zenith TX2 był stentgraftem dwumodułowym, co było jedną z najważniejszych modyfikacji w stosunku do modelu TX1. Zbudowany był ze stentów ze stali nierdzewnej układających się we wzór „Z”, pokrywanych protezą wytworzoną z dakronu. Moduł proksymalny wyposażono, podobnie jak w stentgrafcie Zenith TX1, w mechanizm fiksacji proksymalnej pod postacią haczyków przebijających poszycie poliestrowe. Proksymalny moduł systemu TX2 nie miał haczyków w części dystalnej, a jego koniec obwodowy stanowił wewnętrzny stent uszczelniający. [...]