No fault – umiarkowany pesymizm

Po trzecie, konieczne będzie, w miarę precyzyjne, wycenienie strat wynikłych z konkretnych niepożądanych zdarzeń medycznych. Sporządzenie taryfikatora. Nie mamy w tej sprawie szczególnie pozytywnych doświadczeń. Ścieżki wytycza orzecznictwo sądowe, zasądzając od jakiegoś czasu coraz wyższe odszkodowania. Dziś sięgają już one nawet kwot miliona złotych i więcej. Jak jednak administracyjnie, obiektywnie wycenić np. utratę ręki u osoby w pełni sił zawodowych, której ta dysfunkcja nie daje możliwości kontynuowania pracy zarobkowej i utrzymywania rodziny, a jak u kogoś w podeszłym wieku, kto nie pracuje. Od takich decyzji powinny być sądy. I teraz w istocie, lepiej lub gorzej, spełniają taką rolę.

Po czwarte, skoro odszkodowania poszkodowanym miałyby być wypłacane niejako „automatycznie”, górna granica to, wobec przywoływanych orzeczeń sądowych, niewygórowana kwota 200 tys. złotych, to jak rozumiem, istnieją przynajmniej dwa źródła potrzebnych na ten cel środków. Pierwszym jest proponowany przez rząd odpis ze składki zdrowotnej płaconej przez wszystkich ubezpieczonych. Co oczywiście oznacza, że w imię solidaryzmu społecznego wszyscy ponoszą koszty takiego rozwiązania, a co ważniejsze − godzą się na pomniejszanie środków gromadzonych w NFZ, przeznaczonych na leczenie. Technicznie to dość proste rozwiązanie. Jest też inna możliwość, aby pieniądze na odszkodowania pochodziły np. z polis ubezpieczeniowych placówek. To mniej egalitarne rozwiązanie, nieobciążające jednak wszystkich potencjalnych pacjentów i w sposób bardziej bezpośredni „dotykające” placówki generujące większą liczbę niepożądanych zdarzeń. W tym przypadku konieczna jest jednak pełna świadomość, że koszty ubezpieczenia, a więc funkcjonowania placówek, musiałyby wzrosnąć. Choćby z tego powodu, że jeśli sprawcą niepożądanego zdarzenia będzie lekarz zatrudniony na umowę o pracę, to pracodawca, oczyw...