Współczesna ortopedia i traumatologia – możliwości zastosowania technik artroskopowych w kompleksowym leczeniu pacjentów

Współczesny ortopeda ma do dyspozycji szeroki wachlarz możliwości w zaopatrywaniu skomplikowanych uszkodzeń i dysfunkcji również tych mniejszych stawów, także w obrębie stawu skokowego, łokciowego czy nadgarstka oraz małych stawów rąk i nóg.
Dysfunkcje stawów to nieodłączny towarzysz życia i starzejących się tkanek. Ludzkość od pokoleń poszukiwała możliwości zaglądnięcia do wnętrza ludzkiego ciała, a jeszcze bardziej w taki sposób, który czyniłby minimalne szkody na drodze do miejsca inspekcji. I tak pojawiła się chirurgia małoinwazyjna, która w środowisku ortopedów i chirurgów urazowych została nazwana artroskopią od greckiego słowa arthros, czyli staw.
Rozwój artroskopii na świecie i w Polsce
Początki artroskopii na świecie, które odnotowano w literaturze, opierały się o modyfikowane i stosowane wcześniej cystoskopy i torakoskopy. Lekarzami i zarazem badaczami, którzy najbardziej zasłużyli się w tej dziedzinie, byli: Severin Nordentoft (1866-1922), Kenji Takagi (1888-1963), Eugen Bircher (1882-1956), Phillip Heinrich Kreuscher (1883-1943), Michael Burman (1896-1974).
Po II wojnie światowej następuje przyśpieszony rozwój artroskopii, a to m.in. w związku z pracami dr. Masakiego Watanabe (1911-1994), ucznia prof. Takagiego. Angażuje się on w rozwój techniki artroskopowej, udoskonalenie 13. i 14. wersji artroskopu, i w końcu, jako zwieńczenie prac, doprowadza do wprowadzenia do szerszego zastosowania w codziennej praktyce 21. modyfikacji urządzenia, które obecnie powszechnie nazywamy artroskopem.
Od tego momentu do czasów współczesnych dokonuje się skok technologiczny w narzędziach, optykach i sprzęcie wspomagającym. Obecnie nawet rozległe uszkodzenia wewnątrzstawowe można, a nieraz i powinno się leczyć wyłącznie technikami małoinwazyjnymi.
W Polsce [...]