Nowoczesne materiały stosowane w plastyce przepuklin

Kolejny rodzaj implantów – implanty częściowo wchłanialne to grupa produktów składająca się z dwóch rodzajów substancji: niewchłanialnej (PP lub PES) oraz wchłanialnej (np. poliglaktyna, kwas polilaktydowy, jak w implancie Progrip, czy monocryl w implancie Ultrapro), po wchłonięciu której (co ma miejsce zwykle po 90-120 dniach) zmniejsza się główna masa produktu, staje się on bardziej elastyczny, a tworząca się blizna nie jest tak „twarda”. W czasach, gdy wykorzystanie siatek syntetycznych jest „złotym standardem” w plastyce przepuklin pachwinowych, materiały te doskonale nadają się do tego typu operacji.

Wynalezienie materiałów, które we wczesnym okresie pooperacyjnym zapewniają dostateczną wydolność mechaniczną i jednocześnie stymulują gospodarza do wytworzenia naturalnych struktur w operowanym rejonie, wcześniej niż ulegną wchłonięciu, to idea przyświecająca twórcom implantów wchłanialnych. Produkowane z poliglaktyny lub kwasu poliglikolowego (np. Safil Mesh) są dobrze tolerowane przez organizm gospodarza, stymulują fibroblasty i minimalizują ryzyko zakażenia. Okazało się jednak, że ich zastosowanie związane jest z dużym ryzykiem nawrotu – porównywalnym do tego po zaopatrzeniu przepukliny bez użycia wszczepu (13, 17).

Budowa implantów syntetycznych

W latach 90. XX wieku Parviz K. Amid podzielił siatki na cztery grupy według wielkości oczek. Współczesny podział obejmuje siatki mikroporowe (<100 mikrometrów), małe (100-600 mikrometrów), duże (1000-2000 mikrometrów) i bardzo duże (średnica porów > 2000 mikrometrów) (26). Inny podział dzieli siatki w zależności od ich gęstości na: lekkie (<35 g/m²), średnie (35 g/m² do 80-90 g/m²) i ciężkie (>80-90 g/m²) (19-21). Lepsze poznanie biomechaniki ściany brzucha oraz wpływ...