Nowoczesne materiały stosowane w plastyce przepuklin

fot. iStock

Defekty przedniej ściany brzucha o różnej etiologii i rozległości wymagają od chirurgów biegłości w posługiwaniu się różnymi metodami rekonstrukcji tej okolicy, jak również znajomości asortymentu materiałów wykorzystywanych do hernioplastyki, jakie oferują koncerny medyczne. W artykule przedstawiono charakterystykę głównych grup implantów, opierając się na ich wybranych przykładach.

Problem skutecznej naprawy przepuklin nęka i frustruje liczne rzesze chirurgów o odmiennych doświadczeniach i umiejętnościach. Ewolucję w herniologii zapoczątkował w 1887 r. E. Bassini. Dzięki lepszemu poznaniu anatomii pachwiny opracował metodę operacyjną, która na wiele lat stała się kanonem w chirurgii tej okolicy. Nie oznacza to, że jednoczasowo nie próbowano wprowadzać materiałów do wzmacniania wrót przepuklinowych. Pierwsze implanty, wykonane z metalu (stalowe druty, tantalowe blaszki, srebrne tasiemki) wyrządzały tak ogromne szkody w okolicznych tkankach, że szybko zaniechano ich stosowania. Dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku Usher wyprodukował i zastosował pierwszą siatkę z polipropylenu, co jednak nie zmieniło podejścia do plastyki przepuklin (1, 2, 3). Do zasadniczego zwrotu przyczyniła się prosta do opanowania metoda opracowana w 1989 r. przez zespół Lichtensteina, która po dziś dzień jest „złotym standardem” w plastyce przepukliny pachwinowej, zmniejszając nawrotowość do wartości jednocyfrowych (4).

Wzrastający poziom opieki zdrowotnej oraz upowszechnienie zabiegów chirurgicznych przyczyniły...