Nowe rozwiązania techniczne i kliniczne współczesnych respiratorów

Tryby wentylacji

Wentylacja mechaniczna może być realizowana jako: wentylacja przerywanym ciśnieniem dodatnim (IPPV), wentylacja przerywanym ciśnieniem ujemnym (INPV) oraz wentylacja z wysokimi częstotliwościami (HFV). Żadne z powyższych nie jest jednak trybem wentylacji. Niestety, nie ma do dzisiaj jednoznacznej definicji trybu wentylacji, pomimo wielu prób usystematyzowania niniejszego zagadnienia. Wielu ekspertów opiera definicje o wcześniej zdefiniowane typy oddechów oraz zestaw działań respiratora (2). Niezależnie od tego, jaka jest definicja trybu wentylacji, istnieje nieskończenie wiele możliwości interakcji między respiratorem a pacjentem.

Najwcześniejsze podziały dotyczyły pracy respiratora. Respirator narzucał swoją pracę pacjentowi (wentylacja kontrolowana) oraz wspomagał pracę pacjenta (wentylacja wspomagana). Wprowadzenie do budowy respiratorów mikroprocesorów doprowadziło do lawinowego wzrostu liczby trybów wentylacji. W 1992 roku Robert Chatburn wprowadził uporządkowane podejście do trybów, pozwalające zrozumieć zasadę działania poszczególnych trybów. Jego definicja trybu wentylacji mechanicznej jest oparta o 3 elementy, w których skład wchodzą: zmienna kontrolująca oddech respiratora, sekwencja oddechu i schemat celu. Oddech może być wyzwalany przez pacjenta, jak i przez respirator. Jest klasyfikowany przez kryteria startu (trigger), jak i zatrzymania wdechu (cycle).

Na podstawie przebiegu cyklu oddechy są klasyfikowane jako wymuszone lub spontaniczne. Respirator realizuje 3 sekwencje (CMV – obowiązkowa wentylacja ciągła, IMV – przerywana wentylacja obowiązkowa, CSV – spontaniczna wentylacja ciągła) oraz 5 podstawowych wzorców wentylacji zależnych od ciśnienia i objętości (VC-CMV, VC-IMV, PC-CMV, PC-IMV, i PC-CSV) – VC-kontrolowana obj...