Monitorowanie chorych w przebiegu sepsy w OIT

Pomiar i monitorowanie ciśnienia wewnątrzbrzusznego

Problem nadciśnienia śródbrzusznego (IAH – intra abdominal hypertension), które definiuje się jako wzrost ciśnienia w jamie brzusznej powyżej 12 mmHg, a także jego konsekwencje w postaci zespołu ciasnoty śródbrzusznej (ACS – abdominal compartment syndrome), które z kolei implikuje szereg konsekwencji dla kluczowych układów i narządów, dotyczy ponad 20% pacjentów w stanach krytycznych i zwiększa ryzyko zgonu (12). Przyczynami wzrostu ciśnienia śródbrzusznego mogą być między innymi: otyłość, ciąża, zapalenie otrzewnej, ostre zapalenie trzustki, sepsa i wstrząs septyczny oraz uraz i interwencja chirurgiczna.

Konsekwencje ACS mają negatywny wpływ na układ oddechowy, którego wyrazem jest zmniejszenie pojemności życiowej, czynnościowej pojemności zalegającej, wzrost ciśnienia wdechowego, szczytowego ciśnienia wdechowego i ciśnienia opłucnowego, a także rozwój niedodmy. ACS ma także negatywny wpływ na perfuzję narządów jamy brzusznej, jelit oraz nerek, co może prowadzić do zmniejszenia filtracji kłębuszkowej, ograniczenia diurezy i anurii.

Pomiaru ciśnienia śródbrzusznego można dokonać w sposób bezpośredni, umieszczając czujnik wewnątrz jamy brzusznej, jednak zalecaną metodą jest pomiar pośredni metodą Krona przez cewki w pęcherzu moczowym (możliwe jest także zmierzenie ciśnienia śródbrzusznego przez cewnik umieszczony w żyle udowej, w żołądku, odbytnicy czy macicy) (13). ACS podzielono na stopnie ciężkości w zależności od wartości ciśnienia śródbrzusznego według World Society of the Abdominal Compartment Syndrome (WSACS) (12).

Zaburzenia układu krzepnięcia

Sepsie i wstrząsowi septycznemu towarzyszą istotne zaburzenia [...]

Ten materiał dostępny jest dla Subskrybentów.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną Subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas