Szczepienia ochronne przeciw COVID-19

W ostatnich latach udało się opracować nowoczesne szczepionki przeciwko pneumokokom, meningokokom, rotawirusom, a także najnowszą – przeciw onkogennym typom wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV). Obecnie, w związku z epidemią koronawirusa SARS-CoV-2 na świecie, zostały opracowane i dopuszczone do stosowania szczepionki przeciwko temu wirusowi i rozpoczęły się szczepienia populacyjne.

Jednym z podstawowych instrumentów do walki z chorobami zakaźnymi od dawna były i wciąż są szczepienia ochronne. Już w I w. n.e. lekarze w Chinach zaobserwowali, że jeśli zdrowa osoba zetknie się z wydzielinami chorej na ospę, to może nie zachorować. Za pioniera współczesnych szczepień uznaje się powszechnie brytyjskiego lekarza Edwarda Jennera, który pod koniec XVIII wieku po raz pierwszy zastosował u człowieka szczepionkę przeciwko ospie prawdziwej. Następnym krokiem w dziedzinie uodpornienia czynnego po odkryciu E. Jennera były prace doświadczalne Ludwika Pasteura, uwieńczone uzyskaniem szczepionki przeciw wąglikowi w 1881 roku i przeciw wściekliźnie w 1885 roku. Szczepienie zostało nazwane przez Edwarda Jennera vaccinum od łacińskiego słowa vacca (krowa)/nazwy choroby variola vaccinia (ospa krowia). Termin ten został następnie zastosowany przez Ludwika Pasteura do określenia uodpornienia czynnego przeciwko każdej chorobie zakaźnej. Koniec XIX wieku i cały wiek XX to okres rozwoju nauki o szczepieniach i rozpoczęcie masowych szczepień. W drugiej połowie XX wieku szczepionki i szczepienia przyczyniły się do poprawy sytuacji epidemiologicznej i eliminacji m.in.: błonicy, tężca, krztuśca, odry, świnki, różyczki oraz eradykacji ospy prawdziwej na całym świecie.

Ten materiał dostępny jest dla subskrybentów Premium.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas