Postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne w kile wrodzonej

Kiła wrodzona jest schorzeniem wielonarządowym, które stanowi następstwo zakażenia płodu Treponema pallidum. Do zakażenia dochodzi poprzez łożysko lub podczas porodu w wyniku kontaktu ze zmianą pierwotną.

Ryzyko zakażenia ma związek z czasem trwania zakażenia matki, im świeższe jest zakażenie matki, tym większe prawdopodobieństwo, że dojdzie do zakażenia płodu. W kile pierwotnej i wtórnej prawdopodobieństwo przeniesienia zakażenia od nieleczonej kobiety wynosi prawie 100%. W kile późnej utajonej wynosi 10-30% [1].

Następstwami zakażenia wrodzonego mogą być: zgon wewnątrzmaciczny, obrzęk uogolniony, poród przedwczesny. Większość zakażonych noworodków może nie wykazywać objawów w momencie urodzenia, ale zazwyczaj pojawiają się one w ciągu pierwszych 3 miesięcy życia i są to:

• hepatosplenomegalia,
• nieprawidłowości dotyczące kośćca (zapalenie kość i chrząstki, zapalenie okostnej, porażenie rzekome),
• zmiany skórne i śluzówkowo-skórne,
• żółtaczka,
• zapalenie płuc,
• sapka kiłowa (obrzęk śluzówki nosa i wydzielina śluzowa).

Odchylenia w badaniach laboratoryjnych, które mogą sugerować kiłę wrodzoną, to najczęściej:

• małopłytkowość,
• hipertransaminazemia,
• niedokrwistość hemolityczna,
• erytrocyturia i białkomocz.

Sytuacje kliniczne

Schemat pierwszy

Spełnienie któregokolwiek z poniższych kryteriów jest dowodem na zakażenie kiłą lub stanowi wysokie prawdopodobieństwo obecności choroby:

Ten materiał dostępny jest dla subskrybentów Premium.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas