Diagnostyka radiologiczna w onkologii

Jama brzuszna

Ścieżka diagnostyczna narządów jamy brzusznej rozpoczyna się od  badania USG, które jest stosowane jako badanie przesiewowe. W  przypadku stwierdzonej już choroby nowotworowej może ono zostać pominięte. Pomimo dużej dostępności jest to  metoda niestandaryzowana, niepowtarzalna, nieweryfikowalna, a  jej jakość jest ściśle związana z  doświadczeniem, wiedzą i  umiejętnościami operatora.
Badaniem referencyjnym jest TK  jamy brzusznej, w  przypadkach onkologicznych wykonywane często z  TK  miednicy małej, a  niekiedy także z  TK  klatki piersiowej. Jeżeli diagnostykę wykonuje się pod kątem guza jelita (np. przy podwyższonym markerze CEA) konieczne jest wykonanie badania tych dwóch zakresów łącznie, tj. jamy brzusznej i  miednicy małej.

W  przypadkach wątpliwych diagnostykę można poszerzyć o  badanie MR  jamy brzusznej. Dzięki większej liczbie faz, zmienności sygnału ognisk w  poszczególnych sekwencjach, a  także większej liczbie serii w  badaniu dynamicznym możliwe jest określenie charakteru wielu zmian ogniskowych o  niejasnym obrazie w  badaniu TK. Trudniejsza jest ocena okolicy okołoprzeponowej, w  której mogą pojawić się artefakty oddechowe, nawet u  pacjentów współpracujących i  w  badaniach z  bramkowaniem oddechu. Należy też pamiętać, że  samo wykrycie zmian jest często nieco łatwiejsze w  badaniu TK, dlatego nie należy pomijać go  w  ścieżce diagnostycznej.

Ocena poszczególnych narządów miąższowych jest różna. Dla wątroby wykrycie zmiany ogniskowej jest niekiedy łatwiejsze w  badaniu TK, natomiast zróżnicowanie charakteru zmiany jest lepsze w  MR. W  przypadku nerek problemem diagnos...