Aktualne możliwości terapeutyczne chorób naczyniowych

Metody hiberbaryczne

Jedną z  głównych przyczyn powstawania owrzodzeń goleni jest upośledzone utlenowanie tkanek. W  przypadku miażdżycy wynika to  z  niedostatecznego dopływu utlenionej krwi przez tętnice, a  w  przypadku schorzeń układu żylnego z  niedostatecznego odpływu krwi. W  przypadku stopy cukrzycowej spowodowanej powikłaniami naczyniowymi cukrzycy główną rolę w  powstawaniu rany ma  makroangiopatia, a  w  przypadku stopy neuropatycznej − polineuropatia spowodowana upośledzeniem funkcji nerwów czuciowych, która przyczynia się zwiększonej częstości pourazowych przewlekłych ran goleni. Od  1935 r.  rozpoczęto wprowadzanie hiperbarii do  terapii przewlekłych ran goleni, bazując na  fakcie, że  zwiększone ciśnienie tlenu wokół tkanki umożliwia miejscowy wzrost stężenia tlenu aż  do  20%. Losy hiperbarii na  przestrzeni 80  lat toczyły się ze  zmiennym szczęściem, ale w  ostatnim czasie wiedza na  temat hiperbarii tlenowej (HBO) umożliwiła wprowadzenie jej na  stałe do  leczenia przewlekłych owrzodzeń podudzi na  różnym tle. Wśród stosowanych metod hiperbarycznych wymienić można hiperbarię ogólnoustrojową wielomiejscową – gdzie można wprowadzić do  12  pacjentów, uwzględniając w  tym pacjentów leżących, hiperbarię jednomiejscową – gdzie układa się jednego leżącego pacjenta, a  także hiperbarię miejscową obejmującą tylko chorą kończynę. Efekty działania tych form terapii są  porównywalne, aczkolwiek po  stronie terapii miejscowej występuje znaczna przewaga ekonomiczna. Jest ona po  prostu znacznie tańsza od  hiperbarii ogólnoustrojowej. Do  miejscowego działania hiperbarycznego tlenu dołączone są  w  nowych aparatach generatory ozonu, które umożliwiają przeciwbakteryjne działanie tej a...