Dlaczego warto przeciwdziałać zmęczeniu wśród lekarzy i pielęgniarek?

Pracownicy służby zdrowia, lekarze oraz pielęgniarki w Polsce potrafią pracować nawet 126 godzin tygodniowo. Skutkiem takiej pracy jest chroniczne przemęczenie, przepracowanie i czasami niezawinione popełnianie błędów medycznych.

Jak wskazuje czasopismo „The Lancet” lekarz pracujący na 36-godzinnej zmianie może popełnić o 460 % więcej błędów diagnostycznych w stosunku do swojego wyspanego kolegi. Co więcej, z informacji zawartych w publikacji wynika także, że doświadczony chirurg, który spał mniej niż 6 godzin, może mieć o 170 % większą szansę popełnienia poważnego błędu przy zabiegu medycznym.

Niestety w Polsce zdecydowana większość lekarzy i pielęgniarek pracuje ponad normę. Tak wynika z ankiety, jaką wśród 402 lekarzy przeprowadził portal Konsylium24.pl. Wśród ankietowanych znalazło się między innymi 2 % takich, którzy przyznali, iż pracują 18 godzin na dobę każdego dnia, czyli aż 126 godzin tygodniowo.

Potencjalne ryzyko dla pacjentów

Przepracowanie pielęgniarek i lekarzy może prowadzić do znacznego zwiększenia się ryzyka w szczególności dla pacjentów placówek medycznych, oczekujących na konkretną, wymierną pomoc personelu medycznego. Przepracowanie wynika także z bardzo ograniczonej liczby specjalistów. W Polsce na 1000 mieszkańców przypada 2,4 lekarzy oraz 5,1 pielęgniarek, co stawia nas na końcu stawki w skali całej Europy, jeśli chodzi o dostępność personelu medycznego. Dla porównania w Niemczech na 1000 mieszkańców przypada 4,4 lekarzy oraz 13,9 pielęgniarek.

Taka skala problemu stawia nasz kraj przed wyjątkowymi wyzwaniami związanymi z zarządzaniem uszczuplonymi kadrami medycznymi. Sam charakter pracy personelu medycznego wiąże się z dużym stresem prowadzącym do wypalenia zawodowego, co także może odstraszać potencjalnych kandydatów, w tym młodych rezydentów lekarzy, do dalszej pracy w zawodzie. Dodatkowo przed personelem medycznym stoi wiele innych wyzwań, w tym: potrzeba ciągłego doskonalenia zawodowego, stałej poprawy jakości opieki nad pacjentem, a także rosnąca presja w zakresie obniżania kosztów opieki medycznej, rozwój technologii IT w medycynie i potrzeba posiadania coraz wyższych kompetencji miękkich opartych na psychologii społecznej lub przynajmniej umiejętności uczenia się tych kompetencji.

Czytaj też: Aktualne problemy sektora ochrony zdrowia − relacja z konferencji STOMOZ