Krzysztof Kuszewski: Podsumowanie

Na  skutek trwającej w  kraju permanentnej kampanii wyborczej nie wolno nawet wspomnieć o  współpłatnościach. Nie mówiąc o  tym, że  już dziś z  własnej kieszeni ludzie płacą około 30% na  zdrowie.

W  roku, który dobiega końca, działy się przedziwne rzeczy. Wielu uwierzyło, że  po  zmianie ministra i  bohaterskiej postawie rezydentów zostaną podjęte decyzje o  realnej poprawie finansowania systemu ochrony zdrowia. Nic z  tego. Minister zdrowia obiecał, a  rezydenci dali się nabrać. Właściwie to  wszyscy dali się nabrać. Premier jeździł po  Polsce i  głosił, że  nigdy jeszcze nie było tak dużo pieniędzy, a  tu  na  zdrowie „ni  ma”. Może kiedyś, jak uszczelnimy system, co  robimy pracowicie od  czasów premiera Mazowieckiego i  jego zastępcy Leszka Balcerowicza. Na  skutek trwającej w  kraju permanentnej kampanii wyborczej nie wolno nawet wspomnieć o  współpłatnościach. Nie mówiąc o  tym, że  już dziś z  własnej kieszeni ludzie płacą około 30% na  zdrowie. Potem wywołano wielką dyskusję o  referendum konstytucyjnym, która zakończyła się, jak ogłosił Pan Marszałek Senatu, wielkim sukcesem, bowiem Senat wniosek odrzucił. Krytykowałem wówczas próbę wpisania do  artykułu 68  Konstytucji akapitu o  szczególnej ochronie kobiet i  dzieci, a  także osób niepełnosprawnych, bo  on  już tam jest, ktoś go  przepisał i  zaproponował, aby zapytać naród, czy chce, żeby się tam znalazł. Pozostaje słodką tajemnicą, jak nie czytając Konstytucji, można z  niej przepisać kawałek, ale widać można. Wreszcie udało się dokończyć dzieła zniszczenia Narodowego Programu Zdrowia, zapoczątkowanego jeszcze za  Platformy, przenosząc go  do  ministerstwa, gdzie umarł śmiercią naturalną. Ale nim to  nastąpiło, dopisano do  niego naturalne sposoby prokreacji i  zapobiegania ciąży, a  wykreślono choroby układu krążenia, nowotwory i  wypadki, uznając za  najważniejszą walkę z  otyłością i  alkoholizmem.

Trochę dziwnym zjawiskiem przyrodniczym okazało się przeniesienie wyciągania publicznych pieniędzy na  nikomu niepotrzebne mapy potrzeb zdrowotnych z  ministerstwa do  Narodowego Funduszu Zdrowia, który przecież podlega ministrowi, ale teraz to  my  ze  składek płacić będziemy za  to  wielkie oszustwo. Wreszcie w  ramach stulecia niepodległości mamy najbardziej od  lat zadłużone szpitale i  nieszczęsną prezydencką żarówkę, która zużywa dużo drożejącej energii, a  w  dużym szpitalu jest np. 6000 punktów świetlnych, co  powoduje znaczące wydatki, o  czym od  lat wiedzieli menadżerowie i  oszczędzali energię wszystkimi sposobami. Z  tą  energią to  naprawdę są  cuda. W  szpitalach i  innych obiektach publicznych są  tak zwane „drzwi suwane”. Ktoś kiedyś założył, że  do  szpitala będzie wchodziła średnio podczas doby jedna osoba na  minutę. Co  się okazało? Do  wielkiego nowoczesnego szpitala wchodzi w  pewnych okresach 60  osób na  minutę, czyli drzwi będą otwarte cały czas, a  droga energia będzie uciekać. Trzeba zastosować wielkie drzwi obrotowe i  po  sprawie. 

Co teraz zrobić z  12-miliardowym długiem, który jest długiem niegrzecznych samorządów, ale również klinik i  instytutów. Rada jest prosta: rolować dług jak dywan, rozwijać go  przed sobą, a  zwijać za  sobą i  płacić tylko odsetki. Tak już było, gdy metodę tę  przed laty w  Sejmie prezentował jeden z  wiceministrów finansów, a  Wysoka Izba słuchała z  otwartymi ustami, jakie to  proste i  eleganckie. Jest też druga metoda – „na  frankowicza” – obiecywać i  jeszcze raz obiecywać. To  naprawdę działa. Przynajmniej trzy lata. No  i  na  koniec antyszczepionkowcy w  Sejmie, a  nacjonaliści na  ulicach. Wszystko w  imię wolności słowa, demokracji i  Boga, Honoru i  Ojczyzny. I  to  by było na  tyle. A co na przodzie, czyli przed nami, tego nikt nie wie.