Operujemy przez pryzmat pieniędzy

Czyli można uznać, że związek ortopedii i biotechnologii jest nierozerwalny?

Związek technologii, biotechnologii z ortopedią był, jest i będzie nierozerwalny, ponieważ w pewnym momencie to ortopedzi zaczęli wymuszać na firmach wykonanie narzędzi, które umożliwią przeprowadzenie pewnych procedur. To lekarze namawiają firmy na stworzenie nowych, lepszych implantów lub systemów mocowania tkanek. Teraz jesteśmy na etapie równowagi. Ta współpraca między ortopedami a firmami została unormowana i w momencie, gdy firmy przychodzą z jakimś nowym pomysłem, wpierw jest on testowany, przeprowadza się prace badawcze, mające na celu weryfikację tych rozwiązań przed ich wprowadzeniem do szerokiego zastosowania. Ten swoisty mariaż między firmami bioinżynieryjnymi a chirurgami cały czas będzie trwał, bo przeprowadzamy wiele procedur, w których potrzebujemy implantów dedykowanych dla danego pacjenta. Rzadziej występuje konieczność przygotowania indywidualnego narzędzia tylko dla jednego pacjenta, ponieważ koszt jego wykonania jest bardzo wysoki i jest to nieopłacalne, ale też się czasem zdarza. Natomiast sytuacje, gdzie poszczególne implanty są robione na potrzeby jednego zabiegu, mają miejsce znacznie częściej.

Czy technologia 3D również znajduje swoje zastosowanie w ortopedii?

Technika 3D, która jeszcze kilka lat temu brzmiała magicznie, w tym momencie jest bardzo szeroko wykorzystywana do zaopatrywania deformacji, dostosowywania indywidualnych technik operacyjnych czy planowania płaszczyzn i technik operacji. O ile jeszcze niedawno było to zarezerwowane dla największych ośrodków uniwersyteckich na świecie, o tyle w chwili obecnej bardzo wiele nawet mniejszych szpitali i ośrodków prywatnych w Polsce wykorzystuje drukarki 3D i przygotowuje na nich odwzorowania implantów, które potem są wytwarzane we współpracy z firmami.

Jak kształtuje się kwestia finansowania procedur chirurgicznych w ortopedii?

Finansowanie zawsze było piętą achillesową ortopedii. O ile w przypadku kardiologii inwazyjnej czy kardiochirurgii procedury są dobrze finansowane i właściwie rozliczane przez NFZ, co zawdzięczamy wcześniejszym ministrom zdrowia, którzy byli związani z kardiochirurgią i którzy lobbowali te zmiany, o tyle ortopedia niestety zawsze była odsunięta na bok.

Dzieje się tak z kilku powodów: po pierwsze z powodu chorób ortopedycznych ludzie rzadko umierają. Po drugie – technikami rekonstrukcyjnymi i ortopedią rekonstrukcyjną zajmują się młodzi chirurdzy, którzy mają małą siłę przebicia i nie są wysłuchiwani. Podobnie pacjenci to w większości młodzi ludzie, czekający w kolejkach. Ten system finansowania ortopedii w Polsce jest bardzo niedoszacowany. Endoprotezy jako chleb wyborczy okresowo mają dodatkowe ścieżki finansowania (obecnie w mazowieckim NFZ jest dodatkowe 35 mln zł na zabiegi endoprotez stawu kolanowego i biodrowego), a urazówka i techniki rekonstrukcyjne są dramatycznie niedoszacowane. W wielu miejscach na świecie wykonuje się więcej artroskopii stawów jako technik ratujących i przedłużających funkcjonowanie danego stawu. W Polsce ten trend jest jeszcze niewidoczny i NFZ nawet nie zamierza nad nim się zastanowić.