Zastosowania endoskopów w leczeniu zabiegowym

Endoskopia zabiegowa staje się alternatywą dla chirurgii tradycyjnej, zapewniającą zmniejszenie ryzyka powikłań, a także większy komfort pacjenta. W wielu przypadkach zastępuje operacje nie tylko klasyczne, ale i laparoskopowe, lub zezwala na zupełne uniknięcie leczenia operacyjnego.
Każdemu zabiegowi operacyjnemu towarzyszy reakcja metaboliczna na uraz. Jest to mechanizm obronny, który wytworzył się w toku ewolucji i polega na powstaniu zespołu mechanizmów neuroendokrynnych, których celami są obrona organizmu przed urazem oraz zwiększenie szansy na przeżycie. Mechanizmy te działają zarówno w miejscu urazu, a więc miejscu operowanym, jak i polegają na odpowiedzi ogólnej ustroju operowanego. Mają zarówno, przedstawione powyżej, działanie korzystne dla operowanego organizmu, jak i działanie negatywne w postaci możliwości powstania powikłań natury ogólnej oraz w miejscu operowanym. Polegają na powstaniu ostrej reakcji zapalnej z lokalnym przekrwieniem, podczas którego dochodzi do pobudzenia układu współczulnego, co doprowadza do tachykardii i zwiększenia rzutu serca oraz pobudzenia przysadki mózgowej do zwiększonego wydzielania jej hormonów.
Uraz operacyjny doprowadza także do hipowolemii i przyspieszenia przemiany materii. Z operacją wiąże się też głodzenie i zwiększenie katabolizmu. Duże zabiegi operacyjne wywołują także znacznego stopnia niedokrwistość, wynikającą najczęściej ze znacznej utraty krwi. Komfort przebiegu pooperacyjnego po operacji klasycznej, otwartej jest także niski. Ból związany z raną pooperacyjną, ograniczenia perystaltyki, powikłania oddechowe wynikające z intubacji oraz ograniczenia ruchów oddechowych generują powikłania zagrażające życiu (1).
Rozwój endoskopii
Jedną z form odpowiedzi na powyższe problemy jest rozwój endoskopii zabiegowej, która w wielu przypadkach zastępuje operacje nie tylko klasyczne, ale i laparoskopowe, [...]