Radioterapia wiązką protonową – rola fizyka medycznego
Przebieg radioterapii
Skanująca ołówkowa wiązka protonowa to bardzo precyzyjne narzędzie. Podstawą właściwie wykonanego zabiegu jest odpowiednie unieruchomienie pacjenta w jego trakcie. Zastosowanie jednolitego systemu unieruchamiania, począwszy od modelarni, poprzez tomograf komputerowy, a skończywszy na pomieszczeniu terapii, pozwoliło na uzyskanie powtarzalności ułożenia pacjenta na poziomie 1 mm. W CCB dostępnych jest kilka rodzajów blatów terapeutycznych (tzw. insertów), szeroka gama podgłówków, masek termoplastycznych i form próżniowych, przygotowywanych indywidualnie dla każdego pacjenta oraz standardowe unieruchomienia dla dolnych i górnych kończyn. Lekarz prowadzący w porozumieniu z fizykiem medycznym oraz zespołem techników elektroradiologii dokonuje wyboru zarówno właściwego blatu, jak i pozostałych unieruchomień, co będzie miało istotny wpływ na wynik końcowy, jakim jest przygotowanie optymalnego planu leczenia.
W pomieszczeniu tomografii komputerowej przygotowywane są skany tomograficzne, których parametry dobierane są z uwzględnieniem lokalizacji i wielkości zmiany nowotworowej, ewentualnej obecności implantów oraz wieku pacjenta. Każda kombinacja ww. parametrów wymaga przygotowania przez fizyka medycznego odpowiedniej krzywej kalibracji, która przekłada skalę względnej gęstości elektronowej wyrażoną w jednostkach Hounsfielda (HU) na tzw. względną zdolność spowalniania protonów w środowisku tkanek pacjenta (9).
Kolejnym kluczowym momentem w procesie planowania leczenia jest przygotowanie komputerowego planu leczenia. Fizyk medyczny w oparciu o wytyczne lekarza prowadzącego dobiera odpowiednią liczbę i kierunki poszczególnych pól protonowych. W radioterapii protonowej ołówkową wiązką skanującą (PBS – Pencil Beam Scanning) możliwe jest wykonanie optymalizacji intensywności (IMPT – Intensity Modulated Proton Therapy) poszczególnych wiązek składowych każdego pola. W odróżnieniu od [...]