Współpłacenie w ochronie zdrowia – temat ciągle otwarty?

Argumenty na „tak”

Po pierwsze, dlatego że, jak wykazano powyżej, i tak płacimy, i to relatywnie, w porównaniu z innymi, bardzo dużo. To argumentacja racjonalna, a w tej kwestii dużą rolę odgrywają także społeczne emocje. Poziom zaufania do publicznej służby zdrowia nie jest duży. To nie zmienia jednak faktu, że przy całym krytycyzmie do systemu, wielu obywateli nie widzi powodu, aby dopłacać do usługi, która z mocy prawa należy im się za darmo. Jest to zresztą również powód, dla którego tak trudno podnieść u nas wysokość składki zdrowotnej. Zgadzamy się jednak zapłacić za lepszą jakość. Cytowana już fundacja „My Pacjenci” podaje, że ponad 50% ankietowanych godzi się na dopłaty za lepsze wyroby medyczne użyte do zabiegu i lepszą jakość usługi (np. soczewki okulistyczne, protezy czy krótszy czas oczekiwania na świadczenie).

Ankietowani zaznaczali, że powinien być określony czas oczekiwania na świadczenie (np. wizyta u specjalisty – nie dłużej niż dwa tygodnie), po którym pacjent ma prawo skorzystania z usługi komercyjnej, dopłacając tylko różnicę między stawką płaconą przez NFZ a faktycznym kosztem wizyty. Innymi słowy − zgadzamy się dopłacić za konkretną usługę przynoszącą nam, w naszej ocenie, wymierzalną korzyść. Te same dane wskazują, że wśród badanych była deklaratywna zgoda na dopłaty do 50 zł za wizyty u specjalisty i 10 zł u lekarza pierwszego kontaktu.

Drugą kwestią jest oczywiście zwiększenie strumienia środków w systemie. Nie należy wprawdzie oczekiwać, że ich ilość zasadniczo poprawi jego funkcjonowanie. Dla poszczególnych placówek może mieć jednak istotne znaczenie. Wydaje się, o czym wspomniano wcześniej, że Polacy, dostrzegając braki finansowe i ich konsekwencje dla działania jednostek ochrony zdrowia, nie są jednak chętni do dopłacania do systemu jako tak...