Technologia w neurochirurgii

Zastosowanie technologii w  oddziałach neurochirurgii jest oczywistym elementem leczenia. Z  przyczyn zarówno medycznych, jak i często prawnych nie jest możliwe wykonanie dużej liczby operacji bez wykorzystania neuromonitoringu, neuronawigacji czy technik obrazowania śródoperacyjnego.

Leczenie operacyjne schorzeń układu nerwowego wiąże się z  ingerencją w  jeden z  najbardziej wrażliwych na  mechaniczną manipulację elementów organizmu. Od  początku rozwoju chirurgii interwencje te  wiązały się z  dużym ryzykiem, ale też z  dużymi oczekiwanymi korzyściami. Pionierzy neurochirurgii zachęcani rezultatami leczenia – sukcesami pierwszych operacji − dążyli do  eksplorowania kolejnych, coraz trudniej dostępnych obszarów układu nerwowego (1). Jednocześnie z  tymi działaniami napotykano na  kolejne trudności wynikające ze  złożoności anatomicznej i  funkcjonalnej operowanego obszaru i  zwykle fatalne skutki w  przypadku niepowodzenia radzenia sobie z  nimi (2-4). Odpowiedzią na  to  wyzwanie były liczne badania anatomiczne i  neurofizjologiczne, zmierzające do  zrozumienia reguł rządzących układem nerwowym. Na  ich podstawie opracowywane były kolejne techniki chirurgiczne pozwalające na  „wśliznięcie się” do  operowanego miejsca pomiędzy obszarami czerwonych flag. Tu  pojawiła się potrzeba wsparcia technicznego.

Pierwszy „filar”