Techniki laparoskopowe w chirurgii gastroenterologicznej

Rozwój technik laparoskopowych

Częstość wykonywania operacji laparoskopowych jest bardzo różna w poszczególnych krajach – od 1-2% do 60-75%. Świadczy to jedynie o różnym poziomie znajomości techniki laparoskopowej w Europie, a nie o wskazaniach czy przeciwwskazaniach. W Polsce częstość operacji laparoskopowych jelita grubego i odbytnicy jest bardzo niska w porównaniu z innymi krajami europejskimi, natomiast wyniki leczenia raków okrężnicy i odbytnicy są bardzo złe w porównaniu z innymi krajami świata zachodniego. Przez wiele lat były one najgorsze w Europie, a współcześnie niewiele się poprawiły.

Ważną pozycję, na razie niestety jedynie kazuistyczną, zajmują operacje narządów miąższowych układu trawiennego, takich jak wątroba i trzustka. Operacje takie wykonywane są w bardzo niewielu ośrodkach, głównie akademickich, i nadal mają status operacji eksperymentalnych, doskonalących technikę operacyjną, by zmieniły się one w operacje rutynowe, możliwe do wykonania w wielu oddziałach chirurgicznych. Choć w tym przypadku należy raczej dążyć do powołania tak zwanych High Volume Center (centra wysokiej objętości) i skupiać takie zabiegi w niewielu, ściśle wyspecjalizowanych ośrodkach. Operacje te są bardzo trudne technicznie, wymagają chirurga o niezwykle zaawansowanych umiejętnościach laparoskopowych oraz bardzo dobrej znajomości techniki operacji trzustki czy wątroby, a także prowadzenia takich pacjentów w okresie przed i pooperacyjnym oraz właściwego zaplecza szpitalnego w postaci pracowni diagnostycznych, laboratoriów i OIT (Oddział Intensywnej Terapii).

Rewolucja laparoskopowa spowodowała zmianę nie tylko dostępu do jamy otrzewnowej. Jest ona także matką, ale w pewien sposób i dzieckiem postępu technologicznego w medycynie. Aktualnie operacje laparoskopowe przestały być jedy...