Neuronawigacja podczas endoskopowych zabiegów neurochirurgicznych

Metody obrazowania 

Niestety, metoda ma  też ograniczenia, a  jednym z  głównych jest to, że  w  obrębie głowy stałymi punktami odniesienia są  tylko te  położone w  strukturach kostnych. Tkanki miękkie w trakcie zabiegu ulegają przemieszczaniu, przez co  dokładność lokalizacji narzędzia w obrębie struktur miękkich pogarsza się wraz z  postępem zabiegu. Natomiast w  obrębie kręgosłupa nawet struktury kostne mogą się przemieszczać w czasie trwania operacji. W tej sytuacji wirtualna, przedoperacyjnie ustalona korespondencja rzeczywistych struktur anatomicznych z uzyskanym wcześniej ich obrazem TK  czy MR przestaje być wiarygodną podstawą do orientacji w prawdziwym polu operacyjnym (3,  4). 

Dlatego ostatnio neuronawigację uzupełnia się ultrasonografią, wykorzystując specjalne urządzenia, przeznaczone do  badań śródoperacyjnych, które wraz z  postępem techniki zapewniają coraz lepsze obrazowanie struktur anatomicznych. Wykonuje się również śródoperacyjną radiografię, używając urządzeń typu „ramię C”, czy „ramię O”. W niektórych ośrodkach wykorzystuje się również śródoperacyjną tomografię komputerową, a  nawet i  tomografię rezonansu magnetycznego, co  jednak nie jest jeszcze metodą rozpowszechnioną z uwagi na koszty i  liczne niewygody związane z pracą tych urządzeń na  bloku operacyjnym. Niemniej również i te śródoperacyjne badania obrazowe, wykonywane w  kolejnych etapach operacji, mogą zostać przesłane do systemu nawigacji, uaktualniając „statyczne” pozycjonowanie przedoperacyjne.

Funkcjonowanie neuronawigacji w trakcie zabiegu 

Sposób rejestracji chorego zarówno w systemie neuronawigacji ma...