Stentgrafty z odnóżkami stosowane w tętniakach piersiowo-brzusznego odcinka aorty

Kluczowe znaczenie dla rozwoju wewnątrznaczyniowych metod leczenia piersiowo-brzusznego odcinka aorty ma dalsze udoskonalenie protez wewnątrzaortalnych oraz techniki implantacji. Nowoczesne rozwiązania konstrukcyjne wprowadzone w ostatnich latach spowodowały znaczne skrócenie czasu trwania tych operacji oraz zmniejszenie liczby wczesnych i odległych powikłań.

Pierwsza implantacja stentgraftu do aorty piersiowej została wykonana przez Volodosa w 1987 roku. Jednak to zastosowanie stentgraftu do zaopatrzenia tętniaka aorty brzusznej przez Parodiego przyniosło przełom w sposobie postępowania w patologiach aorty. Pierwszy stentgraft z wyciętym okienkiem (fenestr) do tętnicy nerkowej został implantowany przez Parka w 1996 roku. Stałe udoskonalanie protez naczyniowych implantowanych do wnętrza aorty umożliwia obecnie leczenie wewnątrznaczyniowe różnych chorób, w tym: tętniaków, rozwarstwień, krwiaków śródściennych, wrzodów drążących, urazów, a także wad wrodzonych, takich jak koarktacja aorty. Metody wewnątrznaczyniowe przyniosły znaczny spadek śmiertelności, a dzięki stałemu udoskonalaniu stosowanych urządzeń zmniejsza się liczba powikłań po tych operacjach. Upowszechnienie diagnostyki przy użyciu tomografii komputerowej pozwala rozpoznawać i leczyć choroby aorty z dużą dokładnością. Istotny jest również wzrost doświadczenia operatorów dokonujących implantacji stentgraftów. Obecnie implantacja stentgraftu stała się leczeniem pierwszego wyboru w patologiach aorty zstępującej i aorty brzusznej z wyjątkiem przypadków, w których z przyczyn anatomicznych lub technicznych takie leczenie jest niemożliwe do zastosowania. Uważa się również, że patologie aorty występujące u osób z chorobami tkanki łącznej (zespół Marfana, Ehlersa-Danlosa itd.) powinny być operowane metodą klasyczną. Obserwowany jest stały wzrost wykorzystywania metod wewnątrznaczyniowych w leczeniu tętniaków aorty ze stałym zmniejszaniem...